28 lutego 2017

Meat Loaf - Braver than We Are

Trudno powiedzieć, żebym należał do grona największych fanów Meat Loafa. Bardzo lubię i cenię Bat out of Hell oraz Bat out of Hell II, część trzecia także przypadła mi do gustu, z pozostałych albumów przypadały mi do gustu raczej pojedyncze piosenki. Czyli nie dość, że nie jestem PRAWDZIWYM FANEM* (aczkolwiek dotyczy to każdego zespołu), to wychodzi na to, iż jestem Janusz-fanem Meat Loafa. Ostatnie jego dzieła – Hang Cool Teddy Bear i Hell in a Handbasket – jakoś w ogóle nie zapadły mi w pamięć. Premierę omawianego albumu, która miała miejsce we wrześniu 2016 r. też zupełnie przegapiłem. Nadszedł jednak czas, by przekonać się jaki jest krążek, na którym Meat udowadnia nam, że jest dzielniejszy niż my wszyscy?



Zacznijmy od tego, że Braver than We Are to powrót do pełnej – choć korespondencyjnej – współpracy z Jimem Steinmanem, kompozytora dzięki któremu dzisiaj w ogóle jeszcze kojarzymy kim jest Meat Loaf. Wszystkie utwory na albumie są jego autorstwa, z małym współudziałem znanego na cały świat tekściarza Dona Blacka oraz Andrew Eldritcha z The Sisters of Mercy. W każdym z nich odnajdziemy też typowe dla Steinmana motywy – musicalowe brzmienia, potężne duety, mnóstwo fortepianina czy też – moje ulubione – kawałki, które spokojnie mogłyby trwać cztery-pięć minut, ale są rozwleczone do ponad ośmiu-dziesięciu. Ponadto tradycyjnie udało się zaprosić kilka Pań do użyczenia swoich wokali. Okładka również sugeruje, że w zasadzie mamy do czynienia z czwartą częścią Bat Out of Hell, choć twórcy zarzekali się, iż tak nie jest. Teoretycznie wszystko powinno zadziałać… Teoretycznie… Tak naprawdę nie działa tu prawie nic.

Po pierwsze – żadna z kompozycji nie została napisana specjalnie na potrzeby nowego wydawnictwa, wszystko stanowi wykopaliska z szafy Kiszczaka Steinmana, sięgające wstecz do 1972 r. oraz musicali The Dream Engine i Neverland. W porządku, już tak wcześniej bywało, niemniej jednak dobór materiału jest dość zaskakujący i raczej nie sprawdza się jako całość. Czy jest bowiem sens wydawać na nowo wielki hit, jakim był w wykonaniu Bonnie Tyler i Todda Rundgrena utwór Loving You Is a Dirty Job (But Somebody's Gotta Do It)? Jaka idea stała za odgrzewaniem wykonywanej przez The Sisters of Mercy kompozycji More – też nie wiem. Tym bardziej, że w wykonaniu Meat Loafa oba nagrania brzmią jak z baru karaoke (ale o tym później)… Z kolei otwierający album, dziwaczny i kakofoniczny Who Needs the Young – jedna z pierwszych kompozycji jakie Jim napisał (i to trochę słychać) oraz wałkujący w kółko skądinąd znaną frazę „turn around – bright eyes!” pompatyczny kawałek Skull of Your Country można traktować w kategorii ciekawostek, z tym, że dość trudnych w odbiorze i zwyczajnie mało interesujących. Może gdyby udało zaprosić się do współpracy Bonnie Tyler, to Loving You Is a Dirty Job oraz Skull of Your Country miałyby trochę więcej racji bytu na Braver than We Are. Faktem jest, że takie plany były, jednak zarówno Tyler, jak i  Lorraine Crosby – żeński wokal w I'd Do Anything for Love (But I Won't Do That) – z którą także planowano Reunion, ostatecznie nie znalazły się na albumie. Udało się natomiast zaprosić do współpracy Ellen Foley i Karlę DeVito (odpowiednio studyjny i koncertowy wokal w Paradise by the Dashboard Light), a także Stacy Michelle i Cian Coey, w okresie powstawania krążka członkinie koncertowej grupy Meat Loafa The Neverland Express.

Powyższe to jednak jeszcze nic – na Braver than We Are są wszak także dobre kompozycje (Going All the Way (A Song in 6 Movements) i Souvenirs to typowy, wybitny Steinman), a wymienione wyżej wokalistki, choć nie tak sławne jak Bonnie Tyler, śpiewają pięknie, pełną piersią i tak naprawdę ratują tę płytę. Najsłabszy punkt programu pojawia się po upływie niespełna półtorej minuty. Wtedy właśnie możemy usłyszeć „wokal” Meat Loafa, pozbawiony wszelkich gór, chwiejny, brzmiący jak przeciętny John Smith w knajpie z karaoke (pojawiający się w utworze Who Needs the Young wers: „My voice just isn't what it was (…) Is there anyone left who can sing?” staje się wręcz autoironiczny!). Tym bardziej staje się to wyraźne w zestawieniu z fantastycznymi żeńskimi wokalami. Z drugiej zaś strony, to właśnie utwory, gdzie pojawia się spotęgowany chór, jak również panie Ellen Foley i Karla DeVito – Going All the Way (A Song in 6 Movements – oraz Stacy Michelle – Speaking in Tongues i Loving You Is a Dirty Job (But Somebody's Gotta Do It) – wypadają najlepiej, zwyczajnie dlatego, że udział Meat Loafa jest zdecydowanie mniejszy, bądź też jego niedoróbki są zagłuszone. Słuchając tego albumu przestaję się dziwić, że „Pulpet” zaczął namiętnie używać playbacku podczas swoich występów. Nie usprawiedliwiam tego, nie uznaję, ale przestaje mnie to dziwić…

Najgorsze w tym wszystkim jest jednak to, że sam artysta zdaje się – nie po raz pierwszy już zresztą – nie widzieć żadnego problemu, sprzedając fanom bajki pod tytułem: „Jim powiedział mi, żebym nie bał się swojego niskiego głosu, że mój niski głos jest piękny i jest moją siłą” czy też „ten album miał tak brzmieć”, zaś komentarz na wszelką krytykę sprowadzał się do „musicie przesłuchać tego albumu kilka razy, by go docenić”. Osobiście przesłuchałem go już chyba pięć razy i nie czuję się na siłach, by poświęcić mu choćby minutę więcej.

Z kolei smutny aspekt jest taki, że to ma być pożegnalny album Meat Loafa. Od razu przychodzi mi na myśl Forbidden, który przez długi czas był ostatnim albumem Black Sabbath. Tyle tylko, że w przypadku krążka z 1995 r. nie było chęci twórczych i położono produkcję, natomiast w przypadku Braver than We Are istniał spory potencjał, lecz zabrakło możliwości wokalnych. Oczywiście, naturalnym jest, że 69-letni schorowany wokalista nie ma już takiego głosu, jak trzydzieści lat temu. Zdarza się także w ogóle stracić panowanie nad wokalem. Niemniej jednak udawanie, że wszystko poszło zgodnie z planem nie przystoi artyście z pewnym dorobkiem. Trzeba też wiedzieć kiedy zejść ze sceny… Meat zdecydowanie tego nie wie.

*Prawdziwy Fan - ukute na pewnym forum pewnego zespołu na Q (ten wąsacz, co śpiewał) określenie odnoszące się do fanów, którzy zachwycają się byle pierdnięciem swojego ulubionego artysty, niedający złego słowa o owym artyście powiedzieć, bo "co z ciebie za fan, skoro krytykujesz". 

22 lutego 2017

Rival Sons - Progresja, 18.02.2017 r.

Pisanie relacji z koncertów nie jest rzeczą łatwą. O ile jeszcze jest to recenzja występu, w którym pojawiły się mankamenty, do których można się przyczepić, to nie jest wtedy tak źle - narzekanie leży w mojej naturze i z radością wylewałbym pomyje na te czy inne aspekty, które mnie rozdrażniły. Jednakże, gdy występ jest dobry albo - co gorsza ( ;) ) - bardzo dobry, wręcz wyśmienity... wtedy jest już trudno. Z tej prostej przyczyny, że osoby, które na koncercie były, przeżyły to samo i nie trzeba im wkładać do głowy i wlewać w serca słów zachwytu. Z kolei ci, którzy się na występie nie pojawili - im żadne słowa nie oddadzą emocji towarzyszących wydarzeniu. No ale skoro lubię pisać tego bloga i wiem, że poza spam-botami ktoś jeszcze na niego zagląda, to z chęcią podejmę się tego zadania. Lojalnie ostrzegam jednak przed wątkami onanistycznymi.

źródło: Go Ahead

Zespół Rival Sons powstał w 2009 r. w kalifornijskim Long Beach, gdzieś na Zachodnim Wybrzeżu Stanów Zjednoczonych Ameryki. Muzycy postanowili nawiązywać w swojej twórczości do klasycznego hardrockowego grania, nagrywać płyty i podbijać serca kolejnych rzesz fanów (tak przynajmniej wnioskuję). Z każdym kolejnym albumem - a jest ich już pięć - znajdowali się bliżej tego celu, aż wreszcie zostali zaproszeni przez Black Sabbath do wzięcia udziału w odbywającej się w 2016 r. i na początku 2017 r. trasie The End. Mam nadzieję, że dzięki temu trafili już do powszechnej świadomości fanów rocka całego świata. Zdecydowanie na to zasługują. Do Polski dotarli po raz piąty, jednak po raz pierwszy zagrali koncert w tak dużym klubie i przed tak wielką publicznością (oczywiście nie liczę tu supportowania Ozzy'ego i spółki w krakowskiej Tauron Arenie). I, co tu dużo pisać - pozamiatali.

Zespół był w fantastycznej... nie, przepraszam - fenomenalnej... wróć - FENOMENALNIE FANTASTYCZNEJ formie. Ostatni raz taki poziom zgrania i precyzji słyszałem chyba rok wcześniej na koncercie The Winery Dogs [KLIK]. I nic to, że tu i ówdzie trzeba było obniżyć tonację (czego, szczerze mówiąc, nawet nie usłyszałem, dopóki nie zwrócono mi na to uwagi) - Jay Buchanan wokalnie sprawował się świetnie, jednocześnie szalejąc na scenie i zachęcając publiczność do czynnego udziału w wykonywanych utworach. Niemniej jednak z "szołmeńskiego" punktu widzenia występ należał do niesamowitego Scotta Holidaya na gitarze (sprawia wrażenie urodzonego do bycia na scenie) oraz wodzireja wieczoru - Mike'a Mileya, który dokładał wszelkich starań, by nie zginąć za zestawem perkusyjnym. Oddział klawiszowo-basowy, choć nieco bardziej skupiony na swoich instrumentach, również zasługuje na słowa najwyższego uznania.

Polskich fanów rozpieszczono nie tylko świetnym wykonawstwem utworów, ale także przekrojową i wzbogaconą, w porównaniu do innych występów z trasy, setlistą. Zespół zagrał siedemnaście utworów (zwykle jest ich piętnaście). Obok nowości z krążka Hollow Bones (trzech) oraz takich faworytów jak Electric Man, Where I've Been czy zamykającego (niemal?) wszystkie koncerty Keep On Swinging, uświadczyliśmy także rzadko pojawiające się podczas trasy kompozycje Burn Down Los Angeles, Gypsy Heart (jeden z moich faworytów) oraz Belle Starr. Smakowicie. Oczywiście największe wrażenie robiły kawałki, które zostały rozbudowane względem swoich studyjnych odpowiedników, gdzie muzycy mogli trochę popłynąć i popisać się umiejętnościami, których im zdecydowanie nie brakuje. Wprawdzie w takich sytuacjach istnieje zagrożenie przesady, ale grupie Rival Sons udało się zachować właściwy umiar, a także zaangażować publiczność w chóralne śpiewy.

Jeśli już miałbym dołożyć odrobinę dziegciu do tej beczki niesamowitości, to chyba będzie nieco przesadzone solo Scotta Holidaya. O ile w poszczególnych utworach Scott robił na mnie niesamowite wrażenie, o tyle podczas jego indywidualnego popisu zacząłem się trochę nudzić i obawiać się, że za chwilę to wszystko przekształci się w każde solo pewnego kudłatego gitarzysty pewnego zespołu na Q (tam jeszcze był taki koleś, co go wszyscy znają z wąsa i żółtej kurtki). Na przeciwległym biegunie stawiam z kolei solo perkusyjne Michaela Mileya, o typowo zabawowo-partycypacyjnym charakterze. Jest to o tyle ciekawe, że zwykle nudzą mnie grzmocący gdzie popadnie (to oczywiście moja ignorancja) bębniarze - dobrym przykładem jest tu dla mnie nudne jak flaki z olejem solo Tommy'ego Clufetosa podczas koncertów Black Sabbath w ramach trasy 13 - nie zaś wyrafinowani wioślarze. Tym razem było inaczej, ale to drobnostka, która nie mogła w żaden sposób zepsuć tego świetnego, prawie dwugodzinnego koncertu. Poza tym mam świadomość, że moja opinia w zakresie solówki Holidaya będzie raczej odosobniona.

Dość ciekawym okazał się dobór artystów supportujących zespół. Nie były to bowiem, jak to zazwyczaj bywa, młode i mniej znane kapele. Rival Sons sięgnęli po DJ-a Howiego Pyro (prezentującego głównie rock 'n' rollowe kawałki) oraz poetę Derricka Browna. O kunszcie obu wykonawców nie śmiem się wypowiadać, gdyż zwyczajnie dzięki pewnemu znanemu przewoźnikowi z czerwonymi autobusami - nie wyrobiłem się na ich występy, lecz sami - drodzy Czytelnicy (te dwie-trzy osoby) - przyznacie, że koncept jest dość śmiały i "Teatro Fiasco" na plakacie nabiera sensu. Sam zespół miał pełną świadomość niekonwencjonalności tej formy, gdyż Jay Buchanan kilkukrotnie czuł się w obowiązku "wyjaśniać" wizję artystyczną. Czy formuła się sprawdziła? To już pytanie do osób, które doświadczyły wieczorku poetyckiego Browna (z tych Brownów? ;)) oraz setu DJ-skiego Pyro. Na podstawie nagrań dostępnych w Internecie mogę jedynie stwierdzić, że na pewno było to niecodzienne doświadczenie.

Jeśli miałbym opisać ten występ trzema słowami, to byłyby to: energia, energia i jeszcze raz energia. Ta wprost wylewała się ze ścian Progresji i udzielała się przez cały czas niemal 1,5 tysięcznej publiczności zgromadzonej w klubie, zachęcając do wspólnej fantastycznej zabawy (Nie liczę Januszy Rocka, którym aż ze sceny trzeba było zwracać uwagę, by nie okładali w amoku zebranych w okół siebie niewiast).

Reasumując - kto miał możliwość zobaczyć "Synów" w akcji, a nie był 18 lutego w Progresji, ten trochę trąba, o!

Skład:

Jay Buchanan - wokal
Scott Holiday - gitara
Dave Beste - bas
Michael Miley - perkusja
---
Todd Ögren-Brooks - instrumenty klawiszowe

Setlista:

  1. Hollow Bones Pt. 1
  2. Tied Up
  3. Thundering Voices
  4. Electric Man
  5. Secret
  6. Where I've Been
  7. Pressure and Time
  8. Burn Down Los Angeles
  9. Gypsy Heart
  10. Belle Starr
  11. Fade Out
  12. Tell Me Something
  13. Face of Light
  14. Torture
  15. Open My Eyes
  16. Hollow Bones Pt. 2
  17. Keep On Swinging
Fotorelacja u etatowego Muzycznego Zbawiciela Świata - KLIK
Relacja, autorstwa tegoż na Rockserwis.fm - KLIK


4 lutego 2017

Greg Proops - The Smartest Book in the World

Kiedyś, dawno temu, gdy zakładałem tego niesamowicie poczytnego bloga (liczba wpisów nie sugeruje wprawdzie, że to aż tak dawno temu), postanowiłem, iż będzie to blog o wszystkim i o niczym, zawierający moje głębokie przemyślenia na rozmaite tematy. Szybko jednak okazało się, że zakładana głębia to raczej brodzik refleksji i jedyny temat, na który nie wstydzę się pisać, to ten związany z muzyką. Niemniej jednak te nieliczne wpisy z nią niezwiązane pozostały w odmętach Blogspota i nadal można je tu przeczytać (choć nie polecam – są straszne). To z kolei zmotywowało mnie do tego, by nakreślić kilka słów o książce, niebędącej biografią muzyka/zespołu, tematyką zaś tylko pobieżnie zahacza o rozmaite dźwięki.

Myślę, że nie potrafię pisać o książkach (o muzyce w sumie też nie, a jednak to robię, więc...) - o składni i stylu wiem tyle, ile nauczyłem się w szkole, niezamierzonych błędów ortograficznych nie spodziewam się znaleźć, z kolei poświęcając 80% czasu literaturze faktu, pewnie nie jestem aż tak oczytanym człowiekiem, by ferować jakiekolwiek oceny. Niemniej jednak dzieło, o którym chcę pisać nie jest typową pozycją literacką - to najbardziej błyskotliwa książka na świecie, pióra Grega Proopsa.




Proops to pochodzący z San Francisco komik, standupper oraz improwizator umiejętnie łączący brytyjski humor z absurdami związanymi z byciem obywatelem Stanów Zjednoczonych Ameryki. Poza tym miał przyjemność podkładać głos Boba w Bobie Budowniczym, czy też Fode’a w najgorszej części Gwiezdnych Wojen (chodzi oczywiście o Mroczne Widmo, które jednak darzę pewnym sentymentem).  Polska publiczność miała okazję poznać go jako jednego z regularnych „czwartych krzeseł” w amerykańskiej wersji programu Whose Line Is It Anyway?, na który dobre 10 lat temu nastąpił boom w polskich internetach… i mogę tylko żałować, iż oryginalna wersja brytyjska nie stała się u nas tak popularna – po pierwsze dlatego, że była o wiele mniej schematyczna i cenzurowana w porównaniu do amerykańskiej, a po drugie – Greg mógł tam w pełni błyszczeć, zaś jego słowne potyczki z gospodarzem Clivem Andersonem [KLIK] biją na głowę wszelkie batalie z Drew Careyem (głównie dlatego, że Clive to bardzo szybko reagujący facet o ciętym poczuciu humoru, zaś Drew… to Drew). Tak czy inaczej, Proops postanowił sprawdzić się w roli autora i tym sposobem w 2015 r. ukazała się książka „The Smartest Book in the World: A Lexicon of Literacy, A Rancorous Reportage, A Concise Curriculum of Cool” (tia...).


Sam podtytuł wyjaśnia już dość dużo, a jeśli znacie komediową „rutynę” Proopsa, to doskonale wiecie, jak może prezentować się zawartość. Pierwsze i najważniejsze zastrzeżenie – nie jest to biografia Grega, nie są to anegdoty z planu Whose Line Is It Anyway? (takie postaci jak Ryan Stiles, Jeff Davis, Drew Carey czy Dan Patterson pojawiają się wyłącznie w podziękowaniach), tak naprawdę nie jest to też do końca usystematyzowana książka… Jeśli zaczniecie czytać od strony 155, a potem otworzycie na 38., to w sumie nic strasznego się nie stanie.

Najkrócej rzecz ujmując, wydana w 2015 r. książka stanowi odzwierciedlenie podcastu, który Proops prowadzi od końca 2010 r. – The Smartest Man in the World – gdzie to Greg wymądrza się (a jakże!) na tematy, które go pasjonują. Wśród nich znajdują się – polityka, jaranie zioła, wódka, feminizm, historia, sztuka, literatura, film i muzyka i oczywiście baseball, w tym zwłaszcza pierwsze ligi afroamerykańskie, w tym zwłaszcza Satchel Paige. Na pierwszy rzut oka nie brzmi to pewnie zbyt zabawnie, sam autor często podkreśla w swoich wystąpieniach, że „to jedyny podcast komediowy, podczas którego publiczność się nie śmieje”, a oliwy do ognia dorzuca żona Grega – Jennifer Canaga – stwierdzeniami w stylu: „Twój ostatni podcast był inny niż dotychczasowe – był zabawny”. Oczywiście jest to tylko droczenie się z odbiorcą – połajanki Grega nawet przy najcięższym temacie wywołują śmiech, przynajmniej u mnie.

Dobrze, co zatem znajdziemy w tej najmądrzejszej publikacji na świecie? Jeśli nie jesteście obeznani z twórczością pisarza, to postanowił on przedstawić na początek podstawowe zasady, jakie będą obowiązywać na dalszych kartach księgi:
  1. Będzie historia starożytna;
  2. Będą filmy;
  3. Będzie Satchel Paige;
  4. Będzie poezja;
  5. Będzie muzyka;
  6. Nie będzie jęczybulstwa;
  7. Będzie sztuka;
  8. Będziemy pisać „Kobieta” przez wielkie „K”;
  9. Będą słowa;
  10. Będą książki;
  11. Będą dobre narkotyki i dobra zabawa;
Poza tym jeszcze wokabularz słów używanych i pożądanych (np. whatnot, kittens, manbag) oraz tych zakazanych (jak: epic, hipster, puke, poop). Zaopatrzeni w tę wiedzę możemy przystąpić do dość chaotycznej lektury.

Tak, chaotycznej. Wprawdzie pojawiają się stałe działy, jak „Filmy”, „Muzyka”, „Poezja”, „Dawno, dawno temu” czy „Baseball” oraz „Baseballowa drużyna złożona z…”, lecz tak naprawdę – może poza wstawkami o amerykańskim sporcie narodowym – nie układają się one w jakąś logiczną
i chronologiczną całość. Oczywiście zakładając, że nie zależy Wam na tym, by najpierw dowiedzieć się o geniuszu Boba Dylana, a dopiero potem o wyższości London Calling nad czymkolwiek co było przedtem i potem. Pierwszeństwo erotycznych przygód Aleksandra Macedońskiego pewnie też nie zostanie zburzone, jeśli akurat najpierw otworzą Wam się równie erotyczne i megalomańskie eskapady Juliusza Cezara. Skoro już o tym wszystkim mowa – właśnie się zorientowałem, że Czytelnicy nie zostali zaopatrzeni przez Jaśnie Autora w spis treści ;).

Podstawową zaletą dzieła Proopsa jest niewątpliwie lekkość serwowanych treści, podział na krótkie „rozdziały”, co pozwala czytać na krótszych bądź dłuższych dystansach w komunikacji miejskiej lub też podczas niekiedy ciężkich posiedzeń w miejscu, gdzie i król udaje się piechotą. The Smartest Book in the World idealnie sprawdza się w małych dawkach, w ramach przerwy, dla chwili relaksu. Ponadto Gregowi udało się doskonale przelać na papier styl swoich monologów – czytając, w głowie zawsze towarzyszył mi jego jakże charakterystyczny głos, a nawet intonacja oraz akcent. Wprawdzie są też tacy, którzy uznają to za wielką wadę, niemniej zakładam, że po tę pozycję sięgną raczej miłośnicy kunsztu autora, aniżeli zagorzali przeciwnicy. Osób neutralnie nastawionych też nie podejrzewałbym o zakup/wypożyczenie/ściągnięcie z otchłani internetów. Sama treść natomiast jest nie tylko ubrana w zabawną formę, ale potrafi także zaciekawić – zostałem zaintrygowany kilkoma tytułami filmów (gatunków wszelakich) oraz albumów (głównie soulowych), o których nigdy wcześniej nie słyszałem lub po które sam z siebie nie zdecydowałbym się sięgnąć. Równie dobrą robotę Greg uczynił snując krótkie dyktaryjki na temat Kobiet (wielkie „K”!) z różnych stron świata, warstw społecznych i epok, które walczyły o emancypację czy też w inny sposób zrewolucjonizowały świat, jak i w zakresie poezji oraz literatury. Na specjalne wyróżnieni zasługuje przedostatni dział – „Sztuka, którą chciałbym mieć jaja ukraść” (nie jestem przekonany co do poprawności językowej tego zdania). Nie tylko w humorystyczny sposób przedstawione zostały metody kradzieży i szanse powodzenia „misji”, ale także opisy samych dzieł sztuki podziałały na wyobraźnie i sprowokowały ich wyszukanie w odmętach sieci.


Nie obyło się oczywiście bez wad i rozczarowań. Moim zdaniem zawiodła część historyczna – nie dość, że Greg ograniczył się tylko do dwóch wstawek z tego działu (no chyba, że dodamy do tego historię baseballu), to jeszcze wybrał postaci, o których raczej dość sporo wiemy. Oczywiście rozumiem, że Aleksander Wielki i Cezar to jego ulubieńcy (w takim razie dlaczego nie ma osobnego wpisu, a jedynie krótka wzmianka, o Kleopatrze, którą Proops darzy olbrzymią sympatią) i zabawna lektura o nich dostarcza pewnej przyjemności, ale można było pokusić się o mniej oczywistych władców. Części poświęconych skutkom poszczególnych narkotyków oraz przepisom na drinki (do każdego potrzebne są tylko wódka, wiaderko z lodem i cytryny) też mogłoby równie dobrze nie być… i tak zajmują łącznie mniej więcej cztery strony. Kolejną siermięgą nie tylko dla polskiego, ale i europejskiego czytelnika są niewątpliwie niekończące się wersety o baseballu. Wprawdzie tło historyczno-rasowe jest bardzo ciekawe, lecz czytanie o wszystkich możliwych zawodnikach, pozycjach na których grali i technikach, którymi się posługiwali naprawdę nieco mija się z celem w sytuacji, gdy nie do końca masz pojęcie o regułach tego sportu. Podobnie sympatycznie się czyta „Baseballową drużynę złożoną z dyktatorów”, ale to trochę tak, jak oglądanie improwizacji, gdzie sugestią jest jakiś brytyjski serial, którego nie widziało się na oczy – uśmiejesz się, ale nie wyłapiesz niuansów. Greg sam przyznał, że sporo jest baseballu, ale nie zamierza za to przepraszać – to jego cholerna książka, on jest najmądrzejszym człowiekiem świata, poza tym to jego pasja, która zacieśniała jego więzi z ojcem. Love it or leave it! ;).

Właśnie, kaznodziejski ton, gramatyka stosowana przez Proopsa („goodest”) i miejscami wybór dość wysublimowanego, nieoczywistego słownictwa może zrazić potencjalnych czytelników. Jednak z drugiej strony – to jest właśnie cały urok Grega Proopsa. Spotkałem się też z zarzutami, że „co to za książka, skoro pisząc np. o Edgarze Allanie Poe autor ogranicza się do wprowadzenia na kilka linijek, a potem wkleja CAŁEGO Kruka?!”… cóż, The Smartest Book in the World to dość osobliwa i nieszablonowa pozycja, od siebie dodam tylko tyle, że w kilku miejscach wkład Grega sprowadza się do „XYZ (971 – 1028) – przeczytajcie ten uroczy wiersz tego cudownego autora…” ;).

Jak tylko The Smartest Book in the World pojawiła się na rynku, zacząłem sobie na nią mocno ostrzyć zęby, licząc, że uda mi się ją dostać w Polsce za jakieś rozsądne pieniądze. Kiedy wreszcie to się udało, sądziłem, że pochłonę ją całą w jeden dzień. Tak się jednak nie stało. Spodziewałem się lektury pełnych anegdot i przygód z życia jednego z moich ulubieńców scen komediowych. W zamian za to dostałem książkę o tym, co interesuje jednego z moich ulubieńców scen komediowych. Wszystko przyprawione niepowtarzalnym, dowcipnym stylem Autora. Nie do pożarcia przy jednym posiedzeniu, miejscami nie do końca porywająca, ale na pewno nierozczarowująca. Jeśli znacie i lubicie Proopdoga – do książki marsz. Jeżeli nie znacie – koniecznie nadróbcie. Nie lubicie – łorewaaa!