24 sierpnia 2017

Alice Cooper - Paranormal

UWAGA: W pewnym momencie tekstu docieram do komplementów skierowanych pod adresem tego albumu ;).

Najnowszy, już 27. studyjny album w dorobku Alice’a Coopera, nabyłem w dniu premiery. Tak już mam z tym Panem – jestem głodny jego wydawnictw. Jednak w przeciwieństwie do wzbudzającego wielkie emocje Welcome 2 My Nightmare (sequela sami-wiecie-którego-krążka, udanego muzycznie, choć niekoniecznie komercyjnie) oraz kuszącego ciekawą historią Along Came a Spider (sama płyta jest niestety najgorszą od Zipper Catches Skin…) nie rzuciłem się od razu do pierwszego odsłuchu.

Powodów ku temu było kilka. Pierwszym była odpychająca okładka, z wyzierającym z… kleksa (?)… dwugłowym Alicem (w stylizacji Mr. Furnier & Mrs. Cooper), przypominająca nieudolną próbę upiększenia w paincie świeżo wypalonego bootlega, koniecznie tego z Cincinnati Gardens, marzec 1987 r. Wprawdzie na żywo prezentuje się to lepiej, a minimalistyczna książeczka utrzymana w bieli i okraszona krwawo-czarnymi plamami oraz obowiązkową „paranormalną” czcionką wygląda zgrabnie, no ale nie…Stworzyć bardziej odpychającą okładkę od Alice Does Alice (KLIK) to naprawdę trzeba umieć. Kolejna rzecz to dochodzące – dość obficie – informacje prasowe, w których Autor obwieszczał, że stworzył album klimatem nawiązującym do klasycznego krążka Killer. Cały czas mam w głowie Steve’a Lukathera, który ekscytował się, że Toto XIV (KLIK) to prawdziwy następca Toto IV (KLIK). Takie zapewnienia nigdy się nie sprawdzają. Kolejna obawa to nie tyle zrezygnowanie z albumu konceptualnego, co informowanie w wywiadach, że celem było po prostu nagranie dobrych piosenek i przyjmowanie ich także z zewnątrz. Nie brzmiało to dobrze. Ostatni zarzut to pełna współpraca z kontrowersyjnym szwedzkim gitarzystą i producentem Tommym Denanderem. Koniec końców przemogłem się i jak to zwykle bywa – nie żałuję ani chwili ;).



Wydawać  by się mogło, że tych chwil było całkiem sporo, bowiem Paranormal został wydany w obowiązkowej wersji 2 CD, z zasadniczą częścią albumu na pierwszym krążku oraz z drugą płytą wypełnioną dwoma kolejnymi utworami studyjnymi i sześcioma koncertowymi klasykami. Szybko jednak można znaleźć uzasadnienie dla takiej szczodrości wydawniczej – Paranormal w edycji jednokrążkowej trwałby zaledwie 34 minuty, co pewnie byłoby niemiłą niespodzianką dla wygłodniałych fanów, biorąc pod uwagę szeroko zakrojoną przez Ear Music kampanię promocyjną oraz fakt, że to pierwszy – nie licząc albumu Hollywood Vampires – studyjny album Alice’a od pięciu lat. Inna sprawa, że nie bardzo rozumiem zamieszczenie studyjnych Genuine American Girl oraz You and All Your Friends razem z kawałkami koncertowymi. Można by wprawdzie argumentować, że te dwa utwory, nagrane przez wszystkich żyjących członków zespołu Alice Cooper, ale  z drugiej strony kolejna taka kompozycja – Rats – znajduje się na CD 1. Dobrze, co jednak możemy usłyszeć na obu krążkach?

Na wstępie wypada zaznaczyć, że jeśli liczyliście, że Paranormal to owoc pracy ostatniego (swoją drogą już dosyć stałego) składu koncertowego Alice’a Coopera, to od razu możecie przejść do kompozycji koncertowych. Produkujący płytę Bob Ezrin ma wszak tendencję do sięgania do mnóstwa rozmaitych muzyków i nie inaczej jest tym razem, jednak da się spokojnie wydzielić skład podstawowy: Alice Cooper (wokal, harmonijka), Tommy Henriksen (gitara, chórki, efekty dźwiękowe – jedyny, który przedarł się ze składu koncertowego), Tommy Denander (gitara, chórki), Jimmie Lee Sloas (gitara basowa), Larry Mullen z U2 (perkusja) oraz Bob Ezrin (instrumenty klawiszowe, chórki). Grupa ta zostaje tu i ówdzie wsparta przez plejadę gości, od tych światowego kalibru, jak Roger Glover czy Billy Gibbons, przez tych ważnych w historii Alicji – Michael Bruce, Dennis Dunaway, Neal Smith, Steve Hunter, po tych znanych wyłącznie tym, którzy zgłębiają rozmaite aktywności wokalisty i członków oryginalnego zespołu – tę grupę reprezentuje Nick Didkovsky, odpowiedzialny za serię koncertów, podczas których wykonywano w całości debiutancki album Alice Cooper – Pretties for You.

Paranormal to krążek ze wszech miar rock ‘n’ rollowy i pod tym względem zdecydowanie rozumiem przywoływanie Killera. Nie ma tu miejsca na przesadną produkcję i orkiestracje znane z obu części „Koszmaru”, całość jest bezpośrednia i bezpretensjonalna i tak naprawdę jedynie zbyt wygładzona produkcja sprawia, że tego albumu nie można pomylić z krążkiem z lat ’70. Ciekawe jest też to, że możemy usłyszeć więcej naturalnego głosu Alicji, co na poprzednich albumach zdarzało się tylko w pojedynczych utworach (jak np. Killed By Love czy Zombie Dance).  Od schematu czystego rockowego szaleństwa wyłamują się nieco – notabene, chyba najlepsze na Paranormal – otwierający utwór tytułowy oraz zamykający pierwszy dysk, tajemniczy i przestrzenny The Sound of A. Pierwszy z nich to typowy Alice Cooper, metafizyczny tekst o tym, jak zmarły próbuje z zaświatów dać ukochanej osobie znak swojej obecności, okraszony bombastycznymi gitarami i ciekawymi zmianami tempa. Miło również móc usłyszeć Danny’ego Rogera Grovera Glovera, którego partie wzbogacają brzmienie. Drugą kompozycję przyniósł ze sobą Dennis Dunaway i wedle relacji jest to pierwszy utwór napisany przez Vincenta Damona Furniera, zanim objawił się światu jako Alice. Sam Cooper, gdy usłyszał demo, był podekscytowany znajomym brzmieniem, choć myślał, że to utwór napisany przez Dunawaya. Trzeba przyznać, że dzięki dodaniu organów i intrygującej partii syntezatora, a także sposobowi zaśpiewania, The Sound of A rzeczywiście brzmi jak dawno zaginiony, ale także o wiele bardziej dopracowany, utwór z Pretties for You.

Ogólnie, słuchając Paranormal i analizując źródło poszczególnych kawałków, można dojść do przekonania, że Dennis Dunaway to sekretna broń i siła napędowa tego albumu. Nie tylko bowiem zagrał w trzech kompozycjach oryginalnego składu (gdzie zmarłego Glena Buxtona dzielnie zastępował Steve Hunter), nie tylko przypomniał Alice’owi o kapitalnym The Sound of A, w którym zresztą zagrał i który współaranżował, ale także dorzucił jeszcze jeden solidny utwór w postaci dynamicznego Fireball, planowanego na drugi album Dennis Dunaway Project, który ostatecznie ukazał się na solowej płycie Ricka Tedesco, w o wiele bardziej bezpłciowej wersji [KLIK]. Skoro już mowa o fragmentach albumu, gdzie pojawiają się razem wszyscy żyjący członkowie zespołu Alice Cooper, to na największą uwagę zasługuje chyba kompozycja Neala Smitha – Genuine American Girl (luźno oparta na utworze Red Blooded American Girl grupy Smitha Flying Tigers z 1979 r.) – choć odnotować trzeba, że dopiero zmiana tekstu z historii o amerykańskiej lasce na tekst wyśpiewywany z perspektywy owej dziewczyny sprawia, że czuć prawdziwą moc i klimat Alicji. Rats to z kolei kawał klasycznego, nastawionego na zabawę rocka, zaś o You and All of Your Friends można śmiało zapomnieć po wybrzmieniu jego ostatniej nuty.

Kolejnymi solidnymi utworami są singlowy Paranoiac Personality (basowe intro jest cudne) oraz dynamiczna opowieść o wyścigu kapeli z samym Lucyferem w postaci Dynamite Road. Na uwagę zasługuje również wzbogacony o sekcję dętą utwór Holy Water, cover kawałka wydanego w 2016 r. przez rockowo-hiphopową kapelę The Villebillies [KLIK]. Cooper zmienił tekst tak, by pasował pod jego zawodową personę, zaś oryginalnie rapowaną sekcję zamienił na natchnioną przemowę kaznodziei. Pozostała część (mniej więcej połowa?) zawartości obu płyt jest mniej lub bardziej, ale jednak nijaka.

Właśnie, teksty. To chyba najsilniejszy aspekt Paranormal. Alice Cooper, gdy nie zajmuje się tworzeniem albumów konceptualnych lub pisaniem z Desmondem Childem hitów w stylu Poison, tworzy piosenki, które w kilka minut opowiadają zamknięte historie. Na najnowszym krążku słychać to dość wyraźnie. Oczywiście większość z tych opowieści jest nasycona typowym dla kompozytora humorem, jak we wspomnianym Genuine American Girl (I do my hair, I paint my nails, It pours outside in never fails…), czy Dynamite Road, gdzie podmiot liryczny nie przeklina Diabła za to, że wszyscy członkowie jego zespołu zginęli, lecz za zniszczenie jego ukochanego samochodu. Ponadto wierni fani Alicji mogą rozkoszować się licznymi nawiązaniami do przeszłych lat, tymi bardziej bezpośrednimi (I was a Billion Dollar Baby in a diamond dress, Now I’m a dirty Desperado and a steaming mess, She Drives Me Nervous as a cat on a hot tin roof, She’s like a dirty cup of Poison tthat I can’t refuse), jak i bardziej subtelnymi (Dead Flies ma nie tylko tekst, który śmiało możemy określić mianem Generation Landslide XXI wieku – linijka And your phone knows more about you than your daddy or your mother jest wybitna – ale także da się go mniej więcej zaśpiewać na melodię małego klasyka z Billion Dollar Babies. Przypadek? Nie sądzę).

Fani obecnego składu koncertowego Alicji mają okazję usłyszeć go w akcji w sześciu utworach zarejestrowanych 6. maja 2016 r. podczas występu w Columbus, stan Ohio. Kawałki te brzmią świetnie, aczkolwiek w kontekście licznych wypowiedzi Coopera, że on już nagrywa dla swoich fanów, a nie w celu pozyskania nowych wielbicieli, można było się pokusić o dawno niegrane, a odświeżone podczas tego samego koncertu  Public Animal #9, Is It My Body?, Long Way to Go, Halo of Flies, Guilty czy Cold Ethyl. O, proszę, nawet też uzbierałem sześć piosenek. Tymczasem, otrzymujemy grane nieskończoną liczbę razy hity, z których Under My Wheels jest chyba tym najmniej znanym…

Tytułem podsumowania, gdyż już zdecydowanie za bardzo się rozpisałem: Paranormal na pewno nie jest dziełem przełomowym, ale też zapewne nie miał nim być. Alice Cooper od The Last Temptation z 1994 r. nie wydał albumu zaskakującego, wydawał natomiast krążki solidne. Taka jest również ta płyta – bezpretensjonalna, rockowa, słyszy się na niej dobrą zabawę twórców. Myślę też, że jest to najlepsza produkcja ze stajni Coopera od czasów Dirty Diamonds, po nieudanym Along Came a Spider i nieco przekombinowanym Welcome 2 My Nightmare Coop potrzebował chyba właśnie takiej odmiany. Zdają się to też potwierdzać bardzo dobre wyniki sprzedaży na całym świecie.




Paranormal

CD 1
Paranormal

Gitary - Tommy Henriksen, Tommy Denander
Perkusja - Larry Mullen Jr
Gitara basowa - Roger Glover
Instrumenty klawiszowe - Bob Ezrin
Instrumenty dęte - Jeremy Rubolino
Wokal wspomagający - Tommy Henriksen

Dead Flies
Gitary - Tommy Henriksen, Tommy Denander
Perkusja - Larry Mullen Jr
Gitara basowa - Jimmie Lee Sloas
Wokal wspomagający - Tommy Henriksen

Fireball
Gitary - Tommy Denander, Tommy Henriksen, Nick Didkovsky
Perkusja - Larry Mullen Jr
Gitara basowa - Dennis Dunaway
Organy - Bob Ezrin

Paranoiac Personality
Gitary - Tommy Henriksen, Tommy Denander
Perkusja - Larry Mullen Jr
Gitara basowa - Jimmie Lee Sloas
Wokal wspomagający i instrumenty perkusyjne - Tommy Henriksen
Efekty dźwiękowe - Tommy Henriksen, Bob Ezrin

Fallen In Love
Gitary - Billy Gibbons, Tommy Denander, Tommy Henriksen
Perkusja - Larry Mullen Jr
Gitara basowa - Jimmie Lee Sloas
Wokal wspomagający - Tommy Henriksen

Dynamite Road
Gitary - Tommy Denander, Tommy Henriksen
Perkusja - Larry Mullen Jr
Gitara basowa - Jimmie Lee Sloas
Wokal wspomagający, instrumenty perkusyjne i efekty dźwiękowe - Tommy Henriksen

Private, Public Breakdown
Gitary - Tommy Denander, Tommy Henriksen, Parker Gispert
Perkusja - Larry Mullen Jr
Gitara basowa - Jimmie Lee Sloas
Wokal wspomagający - Tommy Henriksen, Bob Ezrin, Parker Gispert, Alice Cooper

Holy Water
Gitary - Tommy Denander, Tommy Henriksen, Steve Hunter
Perkusja - Larry Mullen
Gitara basowa - Jimmie Lee Sloas
Instrumenty dęte - Jeremy Rubolino, Adrian Olmos, Chris Traynor
Wokal wspomagający - Demi Demaree, Tommy Henriksen, Johnny Reid

Rats
Gitary - Tommy Henriksen, Michael Bruce, Tommy Denander
Perkusja - Neal Smith
Gitara basowa - Dennis Dunaway
Wokal wspomagający, instrumenty perkusyjne i efekty dźwiękowe - Tommy Henriksen
Instrumenty klawiszowe - Bob Ezrin, Tommy Henriksen

The Sound Of A
Gitary - Tommy Denander, Tommy Henriksen, Nick Didkovsky
Perkusja - Larry Mullen Jr
Gitara basowa - Dennis Dunaway
Organy - Bob Ezrin
Efekty dźwiękowe - Tommy Henriksen
Wokal wspomagający - Demi Demaree, Tommy Henriksen, Johnny Reid

CD 2

Genuine American Girl
Gitary - Michael Bruce, Tommy Denander, Steve Hunter
Perkusja - Neal Smith
Gitara basowa - Dennis Dunaway
Instrumenty klawiszowe, wokal wspomagający - Bob Ezrin

You And All Your Friends
Gitara prowadząca - Steve Hunter
Gitary - Tommy Denander, Michael Bruce, Nick Didkovsky
Perkusja - Neal Smith
Gitara basowa - Dennis Dunaway
Wokal wspomagający - Tommy Henriksen, Bob Ezrin

Columbus, OH, 6 maja 2016 r.: No More Mr. Nice Guy, Under My Wheels, Billion Dollar Babies, Feed My Frankenstein, Only Women Bleed, School’s Out
Gitary - Ryan Roxie, Nita Strauss, Tommy Henriksen
Perkusja - Glen Sobel
Gitara basowa - Chuck Garric

Wokal wspomagający - wszyscy

12 sierpnia 2017

The Diamond Man Clan - Mediocre

Wszystkim żywo zainteresowanym tym, co się dzieje obecnie w szeroko pojętej muzyce rockowej mógłbym napisać tylko – „Szwecja, vintage” i na tym zakończyć moje wywody. Osoby te doskonale bowiem wiedzą, że Szwecja jest obecnie kolebką wszelkiej maści grup muzycznych, stylem nawiązujących do najbardziej klasycznych brzmień, ale które potrafią również dać swoim kompozycjom własny, współczesny szlif. Tym jednak, którzy nigdy nie spotkali się z nazwą widniejącą w tytule wpisu, jak również tym wolącym posłuchać swoich ulubionych dinozaurów bądź typowego polskiego radia, z radością pragnę przybliżyć dość barwną grupę rodem z Göteborga – The Diamond Man Clan.

fot.: https://www.facebook.com/TheDiamondManClan/

TDMC, jak sami często się skracają, powstał w 2012 r. Po niespełna roku, własnym sumptem (bo i po co czekać czort wie ile, aż się tobą zainteresują grube ryby?), wydali dobrze przyjęty krążek o nieco buńczucznym tytule What Sweden Needs. Materiał zawarty na tym albumie chyba najlepiej podsumują słowa wokalisty, gitarzysty i lidera zespołu zarazem, Paula Bäcklina: „The Diamond Man Clan to muzyczny projekt zainspirowany mrocznymi szwedzkimi lasami oraz amerykańskimi bagnami i pustyniami”. Celna uwaga, gdyż na debiucie grupy rzeczywiście można usłyszeć intrygującą mieszankę bluesa i bluegrass, doprawioną solidną porcją stoner rocka. W 2015 r. ukazała się (również własnym sumptem) EP-ka Your Mine, z w pełni premierowym materiałem, zaś w kwietniu 2017 r. premierę miał drugi album zespołu – Mediocre, tym razem wydany nakładem Gain Music Entertainment, szwedzkiego ramienia Sony, które pod swoimi skrzydłami ma m.in. Johna Noruma z Europe. O najnowszym krążku TDMC można powiedzieć wszystko, ale na pewno nie to, że jest średni.



Już pierwsza i zarazem tytułowa kompozycja nakreśla mniej więcej z jakim klimatem będziemy mieli do czynienia przez najbliższe 40 minut. Mediocre to przede wszystkim blues rock doprawiony ciężkim brzmieniem gitar, potężną perkusją i nieco zachrypniętym głosem Bäcklina. Mediocre, Sweet Carolina, The Corner oraz nieco bardziej podniosłe Numbing the Brain, gdzie wokalista wspina się chyba na wyżyny swoich możliwości to klasyczne granie okraszone nowoczesnym brzmieniem. Warto zwrócić uwagę na to, że choć na pierwszy plan wybijają się gitary Johana Webera i Paula Bäcklina, to i rytmiczne bicie perkusji Felixa Hjortstama jest bardzo często urozmaicane ciekawymi przejściami, a brzmienia dopełniają wszelkiej maści „przeszkadzajki” Antona Olofssona. Basista Olof Gadd również ma swoje chwile chwały, w takich utworach jak Wade, ciężki i walcowaty The Huntsmen and the Hounds czy pulsujący i dynamiczny A Reason and a Way (chyba mój ulubiony utwór na płycie), gdzie jego instrument wychodzi na pierwszy plan.

Pomimo nadania Mediocre klimatu bluesowo-stonerowego, muzycy The Diamond Man Clan absolutnie nie zapomnieli o swoich amerykańskich inspiracjach. Przebojowy, niemal taneczny numer Help Me Love Again przenosi słuchaczy na gorące pustynie Arizony, a przed oczami wyobraźni maluje się drewniana chatka, weranda i bujający się na fotelu żujący trawę brodacz ze strzelbą/banjo u boku. Ponadto znalazło się miejsce dla swoistych ballad w postaci Hanging from a Rope (chyba najmniej przekonujący kawałek na płycie) oraz zamykającego album The Blood that I Bleed. Ciekawym kawałkiem jest także Promise Thief, który swym brzmieniem przywodzi na myśl kompozycje Temple of the Dog. Na zakończenie pragnę jeszcze nadmienić, iż godne uwagi są teksty, w jakie zespół zaopatrzył swoje utwory. Dość powiedzieć, że są one zdecydowanie głębsze od przeciętnych przebojów rockowych.

Czy The Diamond Man Clan rzeczywiście są tym, czego Szwecja potrzebuje? Tego nie wiem, jak już wspomniałem na wstępie, Szwedzi wydają na świat wielu wspaniałych artystów. TDMC na pewno są jednym z ciekawszych zespołów, jakie w ostatnich latach objawiły się szerszemu rynkowi muzycznemu. Intrygujące łączenie stylów, dobry warsztat i generalnie dobry pomysł na własną twórczość sprawiły, że o The Diamond Man Clan pewnie jeszcze nie raz będzie nam dane usłyszeć. W każdym razie, bardzo na to liczę!



Skład:

Paul Bäcklin - wokal, gitara
Olof Gadd - gitara basowa
Johan Weber - gitara
Felix Hjortstam - perkusja
Anton Olofsson - instrumenty perkusyjne

Mediocre:

01 Mediocre
02 Sweet Carolina
03 Help Me Love Again
04 Numbing the Brain
05 Wade
06 A Reason and a Way
07 The Huntsmen and the Hounds
08 Hanging From a Rope
09 Promise Thief
10 The Corner
11 The Blood That I Bleed

4 sierpnia 2017

Motion Device - Wide Awake

Pamiętacie Motion Device, zespół pod wodzą nastolatki zakochanej w klasycznych brzmieniach Dio, Led Zeppelin czy Judas Priest? Zespół który furorę w sieci zrobił własnym wykonaniem Heaven and Hell i który dwa lata temu zadebiutował albumem Eternalize, w całości sfinansowanym po spektakularnej akcji crowdfundingowej? Jeśli nie, to zapraszam TUTAJ. Jeśli natomiast byliście, podobnie jak ja, ciekawi jak dalej potoczy się kariera grupy, gdy już nie będzie mogła się zasłaniać młodym wiekiem (choć, rzecz jasna, to nadal bardzo młoda kapela) i wspaniałymi inspiracjami, to niniejszym informuję, że po dwóch latach oczekiwania i uszczupleniu składu (gitarzysta Alex Defrancesco opuścił zespół w marcu 2016 r.; swoją drogą – jedyny nie z rodziny. Przypadek? ;)) pojawił się kolejny krążek Kanadyjczyków – Wide Awake.

fot.: discogs.com

Proces produkcyjny był w zasadzie identyczny, jak w przypadku pierwszej płyty grupy – całość została sfinansowana przez wiernych fanów (trochę wolniej niż za pierwszym razem) i wydana własnym sumptem przez Motion Device. Zespół postanowił chyba nagrodzić swoich sympatyków za długi okres oczekiwania i za wsparcie oraz zaufanie jakim został obdarzony. Pamiętacie, jak przy Eternalize zastanawiałem się nad wyczuwalnością inspiracji Dream Theater? W przypadku Wide Awake widać przynajmniej jedno nawiązanie – podobnie jak niesławne The Astonishing (polecam recenzję i komentarze – KLIK), najnowszy album kanadyjskiej młodzieży jest wydawnictwem dwupłytowym. Podobnie jak w przypadku DT nie było to najrozsądniejsze posunięcie… Tym bardziej, że w talii Motion Device nie miał samych asów. Zdecydowanie lepszym rozwiązaniem byłoby wybranie naprawdę najlepszych jedenastu czy dwunastu kawałków plus ewentualne pozostawienie kilku na jakąś EP-kę, single albo nawet na następny album. Historia pokazuje, że dwupłytowe albumy na ogół cierpią na występowanie obok utworów naprawdę dobrych, rzeczy zbędnych, które nie załapałyby się na końcowy produkt, gdyby pozostano przy klasycznym jednym CD/LP. Tymczasem od Kanadyjczyków otrzymaliśmy złożone z dwudziestu utworów monstrum, trwające godzinę i trzy kwadranse. Na uwagę zasługuje również rozpiętość czasowa poszczególnych kawałków – od 1:47 do 21:12… szaleństwo, prawda?

Jeśli jednak Słuchacz jest na tyle wytrwały, by nie znudzić się w połowie przygody z Wide Awake, to oczywiście uda się mu znaleźć sporo pozytywnych aspektów. Przede wszystkim słychać, że zespół stara się nieco oderwać od klasycznych brzmień, na których się wychował i których ślady były wszechobecne na Eternalize. Oczywiście nie oznacza to, że Motion Device nagle zrewolucjonizowało rynek muzyczny swoim brzmieniem, co to to nie. Niemniej jednak, obok klasycznego łojenia pojawiło się miejsce na nieco więcej przestrzeni, delikatne zaakcentowanie elektroniki czy też drobne eksperymenty w studiu. Osobiście najbardziej przypadły mi do gustu marszowe, miarowe, nieco „robotyczne” utwory (The Machine, The Other Side, You’re So Cold), które przywodzą mi na myśl Dehumanizer z repertuaru Black Sabbath czy też Angry Machines wydany przez Dio. Niczego sobie są także przebojowy Warrior, epicki utwór tytułowy oraz pulsujący Soul Shaker.

Ciekawym pomysłem było również wprowadzenie krótkich utworów instrumentalnych, które pozwalały na chwile odwrócić uwagę od naprawdę dobrego wokalu Sary Menoudakis i docenić kunszt pozostałych muzyków. Nadmienić jednak trzeba, że wśród tych miniaturek trafiały się rzeczy udane (Golden Strings i Deeper), jak i totalnie nietrafione (Digital Carousel – może keyboard brzmiący, jak ścieżka dźwiękowa Mario byłby całkiem zabawny na koncercie, ale na płycie studyjnej zwyczajnie irytuje; nie pasuje nawet jako łącznik). Od czasu do czasu pojawiają się również wstawki mówione połączone z efektem „skakania” po kanałach telewizyjnych – prawdopodobnie miało to dodać coś więcej do ogólnego konceptu płyty, jednak moim zdaniem psują odbiór.

Konkludując, Wide Awake nie jest aż tak złym albumem, jak może to wynikać z moich powyższych żali. Mam wrażenie, że jest po prostu przekombinowany, młodzi muzycy zbyt chcieli pokazać co potrafią, odkryć przed nami wszystkie karty. Wydaje się jednak, że wystarczyło pokazać to, co podczas sesji wyszło najlepiej i odbiór byłby zupełnie inny, o wiele lepszy. Nie ulega jednak wątpliwości, że Motion Device to zespół naprawdę utalentowany, który przed sobą ma jeszcze bardzo długą drogę (nie zapominajmy, że najmłodsza Sara ma lat 15, zaś najstarsi Alex i Josh po 23). Nie zniechęcam się i czekam na krążek numer 3, miejmy nadzieję, iż tym razem jednopłytowy i prezentujący wyłącznie atuty Motion Device.

Skład:

Sara Menoudakis – wokal
Andrea Menoudakis – gitara basowa, instrumenty klawiszowe
David Menoudakis – perkusja
Josh Marrocco – gitara

WIDE AWAKE

CD 1

01 Alive
02 The Machine
03 Livin' A Dream            
04 Temptation  
05 Digital Carousel         
06 You're So Cold           
07 Angel
08 The Other Side           
09 Golden Strings            
10 Divided          
11 Meltdown    
12 Is This Real?

CD 2

01 Deeper          
02 Wide Awake
03 Unbroken     
04 Warrior
05 Surrender     
06 Soul Shaker  
07 We Are The Ones      
08 The Infinite Wave (I. Good Evening; II. Tiny Discoveries; III. Gutcheck; IV. The Drug; V. Shifted Spirit)

***

Wide Awake wg Michała_Łódź_Miasto:

01 Deeper
02 The Machine
03 The Other Side
04 You’re So Cold
05 Warrior
06 Golden Strings
07 Meltdown
08 Wide Awake
09 Soul Shaker
10 Is This Real?