CO-OP - CO-OP

Muzykujące dzieci znanych artystów mają niewątpliwie łatwiej, zarówno pod kątem finansowym, jak i organizacyjnym, bywa też tak, że mają nieograniczony dostęp do znanych znajomych rodzica, a w swej twórczości wprost nawiązują (kopiują?) do dokonań znanej mamy czy znanego taty. Muzykujące dzieci znanych artystów miewają też zdecydowanie trudniej w sytuacji, gdy ich twórczość w założeniu nie ma być zwykłą fanaberią i odcinaniem kuponów od nieswojej sławy. W tym drugim, trudnym wariancie mógł się znaleźć zespół CO-OP pod wodzą Dasha Coopera. Mógł, lecz się nie znalazł, ponieważ debiutancki krążek formacji jest naprawdę świetny, w oderwaniu od całej rodzinnej otoczki, która mogłaby mu towarzyszyć.

Wyjaśnijmy jednak to, co wprawnemu oku wydaje się już dość oczywiste – CO-OP to (obecnie) tercet z Phoenix w Arizonie, który tworzą: wspomniany już Dash Cooper (wokal), Jeremy Tabor (gitara) oraz Justin Swartzentruber (gitara basowa). Tak, Dash jest synem Alice’a Coopera, nazwa zespołu i zarazem tytuł debiutanckiego albumu to zręczna gra słów odnosząca się do kooperacji („co-operation”), ale i do przydomka ojca i syna („Coop”), a na krążku można usłyszeć po jednym utworze z gościnnym udziałem Alice’a i jego sławnego kolegi – Joe Perry’ego, o czym oczywiście obwieszcza spora naklejka umieszczona bezpośrednio na pudełku (dlaczego nie na folii?). Oprócz tego zespół niewątpliwie skorzystał na promowaniu syna w audycji radiowej ojca (swoją drogą, jeśli nigdy nie słyszeliście „Nights with Alice Cooper, to serdecznie polecam!), możliwości supportowania takich zespołów jak Mötley Crüe, Hollywood Vampires czy Kiss oraz na dostaniu się pod skrzydła EMP Label Group, czyli wytwórni Davida Ellefsona z Megadeth. Niemniej muzycznie jest to zdecydowanie samodzielna i doskonale brzmiąca jednostka, czerpiąca inspiracje od najlepszych, ale posiadająca własny wypracowany styl.

Choć muzyka CO-OP swe korzenie czerpie z klasycznego rocka, to jednak słuchając debiutanckiego albumu grupy mamy możliwość zanurzyć się przede wszystkim w brzmieniach stonerowych i grunge’owych, z mnóstwem ciężkich riffów, ale także rytmu i melodii. Dlatego też pierwsze skojarzenia muzyczne to bardziej Soundgarden i Alice in Chains, a nie Alice Cooper czy Aerosmith. Jest też oczywiście dość klasycznie, gdyż zespół proponuje 10 utworów trwających łącznie nieco ponad 48 minut, z czego najkrótszy Overdrive trwa niewiele dłużej niż 3,5 minuty, a najdłuższy Sleep niespełna 7 minut.

Jeśli zastanawiacie się czy wokal Dasha Coopera przypomina brzmieniem bądź techniką śpiew jego taty, to uspokajam, że nic z tych rzeczy. Najdobitniej dowodzi tego utwór Old Scratch, w którym Dash prezentuje swój silny, głęboki i lekko zachrypnięty głos, a uzupełniany jest przez klasycznego Alice’a, doskonale wcielającego się w postać znaną z jego albumów. Swoją drogą bardzo zmyślnym pomysłem było, żeby Cooper Senior zaśpiewał piosenkę razem z Cooperem Juniorem i aby to Dash zdominował cały utwór. Jest to na pewno ciekawsze, niż oddanie pola Alice’owi, gdyż w takim wypadku otrzymalibyśmy po prostu kolejny utwór Alice’a Coopera tyle, że z nowym zespołem wspomagającym. A tak, Old Scratch jest czymś zupełnie innym, świeżym i nowym. Podobnie zresztą jest w Howl, na którym Joe Perry zagrał chyba najcięższe partie gitary od lat.

Niemniej, w mojej ocenie najsilniejszymi momentami krążka są utwory niezawierające gości, a w każdym razie gości specjalnych. Wprawny Czytelnik zauważył bowiem zapewne, że CO-OP jest obecnie tercetem z wakatem na stanowisku perkusisty. Tym samym udział muzyków niebędących formalnie członkami zespołu okazał się niezbędny. Co ciekawe, nie zdecydowano się na różnych perkusistów, we wszystkich dziesięciu kawałkach możemy usłyszeć jednego człowieka, w osobie Marka Savale’a, który notabene jest współkompozytorem 90 % materiału. Jak na ironię wydaje mi się też najsolidniejszym instrumentalistą z całego składu, gra potężnie, ale i finezyjnie, nie tracąc przy tym rytmu, co perkusistom stonerowym jednak się zdarza, zwłaszcza przy dłuższych kompozycjach. Oczywiście nie jest tak, że nie doceniam właściwego składu. Jeremy Tabor świetnie łączy umiejętność grania ciężkich riffów oraz przemyślanych, pełnych pasji i uczucia solówek (choć, gwoli sprawiedliwości, na albumie wspomagają go jeszcze – oprócz Perry’ego – Kolby Peoples oraz Court Stumpf). Z kolei Justin Swartzentruber to bardzo istotny element sekcji rytmicznej, ale jest też kilka utworów, w których może pokazać swój kunszt, jak np. w dynamicznym Overdrive, przebojowym Desert Dreams czy zwłaszcza intrygującym Theme for Ignorance.

Co do samych utworów, to nie znajduję tak naprawdę słabego punktu. Najmniejsze wrażenie robią na mnie wspomniany już Howl, w którym jest zbyt duża ściana dźwięku i trochę za mało melodii oraz Never Whisper the Truth, który trochę za bardzo brzmi jak radiowy przebój z lat ’90. Najciekawiej jest natomiast wtedy, gdy Panowie starają się trochę odejść od tradycyjnego brzmienia. Theme for Ignorance zawiera bardzo ciekawe, niemal orientalne partie gitary i fantastyczny groove, z kolei najdłuższy na krążku Sleep doskonale ukazuje kunszt wszystkich muzyków, ale również kunszt kompozytorski, a to za sprawą wielu zwrotów i przełamań, które sprawiają, że siedem minut upływa w mgnieniu oka. Bardzo przyjemne są także słusznie wybrany na singiel N.O.W. oraz pędzący niczym pociąg Secret Scars.

Jedyne do czego tak naprawdę mogę się przyczepić ma wymiar pozamuzyczny. Chodzi o namiastkę książeczki w postaci spojonych ze sobą trzech kartek z podziękowaniami i listą płac. O ile brak tekstów piosenek jestem w stanie przeżyć, o tyle miejscami rozmyty i nieczytelny tekst wygląda po prostu szpetnie oraz sprawia wrażenie, że oprawa płyty została wykonana po kosztach. Nie umiem przy tym nawet powiedzieć czy to jest błąd drukarski, który trafił się akurat w moim egzemplarzu czy kwestia zastosowanej czcionki. Ot, taki drobny, ale dla mnie jednak istotny mankament.

Miło, gdy dzieci idą w ślady rodziców. Jeszcze milej, gdy potrafią zachować przy tym swoją tożsamość. Dash Cooper zdecydowanie to potrafi, a współpracujący z nim w ramach CO-OP muzycy też nie są zgrają przypadkowych chłopaków. Pozostaje jedynie żałować, że w naszym pięknym kraju praktycznie się o tej płycie nie mówi.

01. N.O.W.

02. Old Scratch (feat. Alice Cooper)

03. Howl (feat. Joe Perry)

04. Desert Dreams

05. Theme for Ignorance

06. Sleep

07. Condemned

08. Secret Scars

09. Never Whisper the Truth

10. Overdrive