18 czerwca 2016

Steve Porcaro - Someday / Somehow

Rekord Chinese Democracy w kategorii oczekiwania na album został oficjalnie pobity. Wprawdzie Steve Porcaro, który pokonał Axla, poza zaprezentowaniem dwóch wersji demo w 2009 r. nie trąbił, że już za chwilę, już za momencik ukaże się jego płyta, a i motywacje zarówno co do odkładania jego premiery, jak i wydania w 2016 r. były inne niż u Rose'a, ale faktem jest, że prace nad debiutanckim solowym krążkiem klawiszowca Toto rozpoczęły się w 1983 r. Po przeszło 30 latach - wreszcie jest. Czy warto było czekać na "Someday/Somehow"? To zależy...


Tym, którzy doskonale orientują się w zespole Toto, układzie kompozytorskim tej grupy, wkładzie jaki Steve ma w brzmienie grupy, mógłbym w skrócie napisać, że jeśli lubicie kompozycje ostatniego z żyjących braci Porcara, a zwłaszcza ostatnie dokonania - The Little Things i Bend - Someday/Somehow bez problemu zawojuje Wasze serca. Jeśli znacie Toto i spodziewacie się wielkiej produkcji, oszałamiających solówek gitarowych i klawiszowych - zapomnijcie. Jeśli zaś kojarzycie tylko kultowe utwory, jak Africa, Rosanna i Hold the Line, to wiedzcie, że Steve Porcaro tworzy zupełnie inną, bardziej nastrojową i intymną muzykę. Intymność w ogóle będzie stanowić klucz do tej recenzji i braku jednoznacznej oceny krążka.

Jak już zostało wspomniane, najmłodszy z braci Porcaro rozpoczął prace nad swoim debiutem w 1983 r., a zatem tuż po oszałamiającym sukcesie Toto IV, obsypanego sześcioma nagrodami Grammy (o ile się nie mylę, jest to do dziś nie pobity rekord). Oczywiście taki sukces sprawił, że zespół stał się nagle rozchwytywany, do tego doszły problemy z głównymi wokalistami, więc wszyscy musieli się spiąć i działać dla wspólnego dobra grupy. O tworzeniu solo nie było mowy. Z kolei kiedy Steve odszedł z Toto w 1986 r. (choć na późniejszych płytach udzielał się i aranżacyjnie i produkcyjnie), postanowił się w pełni poświęcić swojej pasji - muzyce filmowej. Kiedy wreszcie w 2009 r. zaprezentował dema Ready or Not oraz Painting by Numbers, to w 2010 r. Toto zostało zreformowane, by zbierać fundusze na zmagającego się z ALS (stwardnienie zanikowe boczne) Mike'a Porcaro.

Wreszcie w 2016 r. - głównie za sprawą Michaela Sherwooda (współproducenta i współautora kilku utworów) - następuje premiera Someday/Somehow. Bez wielkiej pompy, bez jakiejś olbrzymiej promocji (ot kilka filmików ze Stevem Lukatherem i Davidem Paichem w rolach głównych), za to ze Stevem Porcaro mówiącym, że zdecydował się wreszcie wydać tę płytę, bo historia jego rodziny uświadomiła mu, jak ulotne jest życie ludzkie i że nie warto zwlekać. Wymowne.

 

Tak wymownie, refleksyjnie i nastrojowo jest przez większość albumu. otwierający krążek Ready or Not to wspomnienie Steve'a o młodości jego dzieci i jak za nimi tęsknił będąc w trasie z Toto, oparty o brzmienie gitary akustycznej To No One stanowi bezpośrednie odniesienie do losu, jaki spotkał braci Porcaro ("Michael says no one's to blame, but look at him now, he just won't be the same as he ever was") jest także swoistą rozprawą na temat (nie)wiary w Boga. Z kolei chyba nie było bardziej adekwatnego utworu do zamknięcia tego nietypowego albumu - More than I Can Take to tylko Steve Porcaro, fortepian i olbrzymi ładunek emocjonalny. I chociaż ta nastrojowość zostaje przełamana dwoma żywszymi numerami - opowiadającym o "muzycznej podróży" Swing Street oraz odrzutem z któregoś z albumów Toto z lat '80 Back to You (moim zdaniem idealnie pasowałby na The Seventh One), to jednak dominują utwory spokojne i sentymentalne.

Głównym wokalistą na Someday/Somehow jest oczywiście Steve Porcaro. Muzyk jednak jest świadomy swoich ograniczeń w tym zakresie, zawsze podkreślał, że kiepski z niego piosenkarza i do wydania Toto XIV zaśpiewał tylko w dwóch swoich kompozycjach, a to też tylko dlatego, że uznał, iż głosy pozostałych członków Toto nie pasowały do nastroju utworów. Myślę, że między innymi dlatego też na solowym debiucie oprócz głównego bohatera, w rolę wokalistów wcielają się jego przyjaciele - Michael McDonald, Michael Sherwood, odkryty przez Toto w 2010 r. Mabvuto Carpenter oraz młody szkocki wokalista Jamie Kimmett. Ogólnie rzecz biorąc, była to chyba dobra decyzja - utwory z charakterystycznym wokalem McDonalda zapadają w pamięć (Swing Street i Night of Our Own), Carpenter popisuje się przepięknym soulowym głosem w Painting by Numbers. Michael Sherwood (Make Up) ma zbliżone umiejętności do Steve'a Porcaro, z kolei Kimmett jakoś nie przypadł mi o gustu. Utwory, w których przejmuje obowiązki wokalne (She's So Shy i Face of a Girl) są bardzo cukierkowe, a on sam przypomina mi chwilami Jamesa Blunta i nie jest to komplement ;).

Departament instrumentalny jest też dość mocno reprezentowany. Oczywiście prym wiedzie Steve Porcaro i jego instrumenty klawiszowe, z których mógł wycisnąć o wiele więcej, niż w Toto, gdzie głównym klawiszowcem i kompozytorem jest David Paich. Dostajemy wszystkie charakterystyczne zagrania najmłodszego z braci Porcaro, ale także wiele typowych dla niego smaczków aranżacyjnych. Struktura syntezatorów jest dość złożona, ale nie naprzykrza się, całość jest dość wyważona. Na gitarach - choć na Someday/Somehow nie jest ich zbyt wiele -  zaprezentowali się Marc Bonilla (znany ze współpracy z Keithem Emmersonem, Glennem Hughsem i Davidem Coverdalem), Jimmy Haun (Yes, Air Supply, Circa) oraz Steve Lukather (Toto), skład perkusyjny zasilili Shannon Forrest (całkiem znany muzyk sesyjny, od 2015 r. w Toto), Toss Panos (Dweezil Zappa, Paul Rodgers, Cliff Richard, Sting), Robin DiMaggio (Steve Vai, Diana Ross, Paul Simon), Rick Marotta (Aretha Franklin, John Lennon, Steely Dan) oraz Lenny Castro (Boz Scaggs, Eric Clapton, Elton John, Toto). Tutaj również nie uniknęliśmy podróży sentymentalnej, gdyż aż w sześciu utworach możemy usłyszeć gitarę basową Mike'a Porcaro, w jednym jego syna Sama, zaś w utworze Back to You grają wspólnie wszyscy trzej bracia Porcaro.

Muszę przyznać, że przy pierwszym odsłuchu byłem lekko rozczarowany. To znaczy z jednej strony dokładnie takiego brzmienia spodziewałem się po solowym albumie Steve'a Porcaro, ale z drugiej wszystko było dla mnie trochę zbyt monotonne, zbyt podobne do siebie itp. Jednak każdy kolejny odsłuch sprawiał, że Someday/Somehow robił na mnie coraz większe wrażenie. Zacząłem wsłuchiwać się bardziej w strukturę kompozycji, ale także w teksty, które zdecydowanie są o czymś, opowiadają historie. Jeśli dodamy do tego okoliczności powstawania płyty oraz historię rodzinną braci Porcaro, to solowa płyta Steve'a atakuje olbrzymim ładunkiem emocjonalnym. Właśnie z tego powodu nie jestem w stanie jednoznacznie ocenić tego krążka. Jeśli patrzeć wyłącznie na aspekty artystyczne - pewnie jest dość średnio, momentami może nudnawo. Niemniej jednak otoczka chyba też powinna mieć znaczenie...

Tak czy inaczej, na pewno zachęcam do przesłuchania i własnej oceny.



Tracklista:

01 Ready or Not
  • Steve Porcaro - wokal, instrumenty klawiszowe, chórki
  • Marc Bonilla - gitara
  • Mike Porcaro - gitara basowa
  • Shannon Forrest - perkusja
  • Lenny Castro - instrumenty perkusyjne
  • Michael Sherwood - chórki
02 Loved by a Fool
  • Steve Porcaro - wokal, instrumenty klawiszowe, chórki
  • Robin DiMaggio - perkusja
  • Lenny Castro - instrumenty perkusyjne
  • Michael Sherwood - chórki
03 Someday/Somehow
  • Steve Porcaro - wokal, instrumenty klawiszowe, chórki
  • Jimmy Haun - gitara
  • Sam Porcaro - gitara basowa
  • Don Markese - klarnet
  • Robin DiMaggio - instrumenty perkusyjne
  • Lenny Castro - instrumenty perkusyjne
  • Michael Sherwood - chórki
04 Swing Street

  • Michael McDonald - wokal
  • Steve Porcaro - instrumenty klawiszowe, chórki
  • Steve Lukather - gitara
  • Jimmy Haun - gitara
  • Mike Porcaro - gitara basowa
  • Carl Saunders - trąbka
  • Toss Panos - perkusja
  • Lenny Castro - instrumenty perkusyjne
  • Michael Sherwood - chórki
05 She's So Shy

  • Jamie Kimmett - wokal, chórki
  • Steve Porcaro - instrumenty klawiszowe, chórki
  • Marc Bonilla - gitara
  • Mike Porcaro - gitara basowa
  • Shannon Forrest - perkusja
  • Mike Biardi - loopy
  • Michael Sherwood - chórki
06 Back to You

  • Steve Porcaro - wokal, instrumenty klawiszowe, chórki
  • Mike Porcaro - gitara basowa
  • Jeff Porcaro - perkusja
  • Don Markese - flażolet
  • Michael Sherwood - chórki 
07 Face of a Girl

  • Jamie Kimmett - wokal, chórki
  • Steve Porcaro - instrumenty klawiszowe, chórki
  • Mark Bonilla - gitara
  • Mike Porcaro - gitara basowa
  • Robin DiMaggio - perkusja
  • Lenny Castro - instrumenty perkusyjne
  • Mike Biardi - loopy
  • Michael Sherwood - loopy
08 To No One

  • Steve Porcaro - wokal, instrumenty klawiszowe, chórki
  • Jimmy Haun - gitara
  • Michael Sherwood - chórki
09 Make Up

  • Michael Sherwood - wokal
  • Steve Porcaro - instrumenty klawiszowe, chórki
  • Jimmy Haun - gitara
  • Mike Porcaro - gitara basowa
  • Don Markese - flet
  • Robin DiMaggio - perkusja
10 She's the One

  • Steve Porcaro - wokal, instrumenty klawiszowe
  • Steve Lukather - gitara
  • Don Markese - flet
  • Shannon Forrest - perkusja
  • Lenny Castro - instrumenty perkusyjne
  • Michael Sherwood - chórki
11 Night of Our Own

  • Michael McDonald - wokal
  • Steve Porcaro - instrumenty klawiszowe, chórki
  • Steve Lukather - gitara
  • Jimmy Haun - gitara
  • Rick Marotta - perkusja
  • Lenny Castro - instrumenty perkusyjne
  • John Van Tongeren - syntezator
  • Jamie Kimmett - chórki
12 Painting by Numbers
  • Mabvuto Carpenter - wokal
  • Steve Porcaro - instrumenty klawiszowe, chórki
  • Steve Lukather - gitara
  • Robin DiMaggio - perkusja, instrumenty perkusyjne
  • Lenny Castro - instrumenty perkusyjne
  • Michael Sherwood - chórki
  • Jamie Kimmett - chórki
13 More than I Can Take
  • Steve Porcaro - wokal, fortepian


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz