Hiding In Public

Prawie 10 lat temu David Holland postanowił założyć zespół. Umówił się więc w londyńskim pubie ze swoim przyjacielem – basistą, klawiszowcem, producentem oraz właścicielem Berry Street Studio - Kevinem Poree. Ten z kolei przyprowadził dwóch kolejnych kumpli – perkusistę Johna Tonksa oraz gitarzystę Jamiego Mosesa. Cała czwórka przy kilku pintach piwa postanowiła, że będzie razem tworzyć muzykę. Jak powiedzieli, tak zrobili. Ciekawe ilu z Was w ogóle kojarzy te nazwiska. No właśnie… A ilu z Was kojarzy Fisha, Duran Duran, Briana Maya, Paula Younga, Mike + The Mechanics czy sir Toma Jonesa? Dokładnie. Większość z powyższej czwórki może wpisać tych (i wielu innych) artystów w swoje zawodowe CV. Tak jest, znowu na tapecie cykl „muzycy sesyjni wydają płytę”. Zatem nazwa zespołu, na którą zdecydowało się czterech przyjaciół, Hiding In Public, zdecydowanie nie pojawiła się przypadkowo, jest wręcz całkiem trafna. Niestety, przekłada się również na to, że poza Wyspami mało kto o zespole słyszał.

Hiding In Public ma na swoim koncie cztery płyty, wydane na przestrzeni lat 2006 – 2012 (sympatycy zespołu na „Qu” doskonale wiedzą, że z racji angażu Jamiego, nie był to łatwy okres dla zespołu). Repertuar, który oferują słuchaczowi jest całkiem różnorodny, chociaż poszczególne krążki mają wspólny mianownik, co dobitnie świadczy o tym, że grupa posiada własny styl (a przynajmniej pewne charakterystyczne elementy). Niemniej – cóż oni właściwie grają? Posiłkując się fachowymi opiniami (Billboard, babbysueTM, Music Connection) należałoby stwierdzić, że Hiding In Public to brytyjski pop czerpiący garściami z The Beatles, Small Faces oraz Squeeze, z tu i ówdzie pojawiającą się inspiracją The Police. Osobiście nie jestem w stanie potwierdzić lub zaprzeczyć przytoczonym poglądom (słodka ignorancja), mogę natomiast zgodzić się z tym, iż słuchając Hiding In Public mamy do czynienia z melodyjnym, zachęcającym do wspólnego śpiewania (a już na pewno nucenia) pop-rockiem, nieco w stylu retro. Z kolei David Holland uważa, że rozchodzi się tu tylko i wyłącznie o głęboki, pełen uczucia wokal Jamiego Mosesa. Nie jest to pozbawione sensu.

Wiem, że wśród części społeczeństwa termin „pop” czy „pop-rock” kojarzy się niemal wyłącznie negatywnie. Nie winię ich za to, kiedyś też tak myślałem. W moim przypadku wiązało się to jednak z faktem, że wspomniane terminy utożsamiałem z serwowaną w Polsce radiową papką. Jestem natomiast przekonany, że gdyby w komercyjnych stacjach emitowano więcej muzyki pokroju Hiding In Public, to „słuchalność” oraz szacunek do terminu „pop”/”pop-rock” zasadniczo by wzrosły. Oczywiście nie chcę popadać tu w dwie skrajności – nie jest tak, że w radiu nie uświadczy się niczego wartościowego, nie jest też tak, że czwórka londyńczyków stworzyła zespół wybitny. Nie można im jednak odmówić ambicji.

To co urzekło mnie w grupie Davida Hollanda, to wspomniana różnorodność (eklektyzm byłby tu jednak zbyt mocnym słowem). Obok radosnych i popowych kawałków pokroju The Road to Happiness (Is Nothing Like the Road to the Coast), czy Vill Du Ha Te Med Mig (Swedish Tales), a także nieco bardziej typowych ballad (Fell, Does My Heart Only Lie), w katalogu Hiding In Public można znaleźć również utwory z rockowym pazurem i prominentną gitarą (Mr. Greenswamp, Everything You Need, Going Places), o egzotycznym feelingu (Bikini Blue Sky, Sangria Evening) lub bardziej staromodne, jak np. „saloonowe” She Was Mine, czy stylizowany na londyńską gwarę Cockney Picture of Me with a Portrait of the Queen. Nie zabrakło także miejsca dla utworów wzniosłych – As the Sirens Sang oraz Save Me są naprawdę epickie. Niemniej jednak największe wrażenie sprawiły na mnie kompozycje, którym za sprawą wokalu Mosesa nadano aurę intymności – I Don’t Know How oraz I’m Running Late.

Na krążkach Hiding In Public niewątpliwie słychać, iż zostały stworzone przez profesjonalistów. Złożoność utworów oraz dbałość o aranżację jest niemalże wyczuwalna. Pomimo tego, że siłą piosenek zespołu są wokal i gitara Jamiego Mosesa, to te elementy nigdy nie zdominowały pozostałych instrumentów. Oczywiście, zdarzało się, iż wysuwano je na pierwszy plan, ale próżno szukać gitarowych „onanizmów”, bądź przesadzonych popisów wokalnych (inna sprawa, że Moses jest raczej przeciętnym pieśniarzem, choć o ciekawej barwie głosu). Wszystko to sprawia, że muzyki czwórki z Londynu słucha się jeszcze przyjemniej. Warto też zwrócić uwagę na teksty Davida Hollanda, które w przeważającej mierze poświęcone są poszukiwaniu sensu, wojnie, miłości, problemach egzystencjalnych.

Jeśli moje być może przesadzone peany na cześć Hiding In Public Was nie przekonują, dodam jeszcze, iż piosenki oraz albumy zwyciężały bądź docierały do finałów konkursów w Wielkiej Brytanii oraz USA, a także doczekały się emisji w angielskich, amerykańskich, australijskich oraz brazylijskich rozgłośniach radiowych. Nie twierdzę, że to jakiś nie wiadomo jak bardzo cudowny zespół. Niemniej jednak mamy do czynienia z grupą utalentowanych twórców, których twórczość może być przyjemną odskocznią od muzyki, której słuchamy na co dzień, bądź od radiowej papki, która przewija się w naszych kuchniach/samochodach/stanowiskach pracy.

Jeśli niekoniecznie macie Państwo słuchać całych albumów, zapraszam do playlisty Spotify, która składa się z moich ulubionych kawałków z poszczególnych płyt:

Na koniec - tradycyjny klip YouTube'owy: