Monty Python Live (Mostly): One Down, Five to Go

fot.: mugglenet.com

Nikt nie spodziewa się Hiszpańskiej Inkwizycji… zwłaszcza, gdy są po siedemdziesiątce. Sami Pythoni zapewne także nie przewidywali tak ciepłego przyjęcia ich zaskakującej reaktywacji – bilety na pierwszy show, 1 lipca 2014 r., sprzedano w ciągu zaledwie 43,5 sekundy (warto dodać, że O2 Arena, gdzie odbywały się występy, mieści 20 000 osób). W związku z tym dodano kolejne cztery daty, które również natychmiast wyprzedano. Ostatecznie Monty Python Live (Mostly) składał się z dziesięciu trzygodzinnych występów (z 30-minutowym antraktem każdy). Ostatni z nich transmitowano na żywo w brytyjskiej telewizji, zaś wkrótce później zorganizowano pokazy w wybranych kinach na całym świecie.

"Bloody albatross, bloody seabird!"

fot.: s3.amazonaws.com

Odpowiedź na nasz planowany reunion była bardzo, bardzo nierozsądna. Niemniej jesteśmy bardzo poruszeni, że tylu fanów chce zobaczyć, jak występują tak starzy ludzie. Dlatego też z radością dodamy więcej dat w O2. 

- John Cleese

"...and I waggled my wig!" 

fot.: i3.mirror.co.uk

Jak można było się spodziewać, konstrukcja wieczoru została oparta o dobrze znane i uwielbiane skecze grupy, choć i dla fanów nowości znalazło się to i owo. Część klasyków została zaktualizowana, niektóre lekko zmodyfikowano, inne połączono w sprytne sekwencje. W ten sposób m.in.: Not the Noel Coward Song uzupełniono o wersy poświęcone waginie i pośladkom, Spanish Inquisition za pośrednictwem lodówki przechodzi zręcznie w Galaxy Song, którą następnie okrasza „naukowy komentarz”, zaś Blackmail nawiązuje całkiem przypadkowo do twórców Top Gear. Do tego całość przeplata mnóstwo piosenek oraz numerów tanecznych (Nudge Rap jest po prostu cudowny!), a także materiałów archiwalnych (gdzie od czasu do czasu, nienachalnie pojawia się Graham Chapman), które pozwalają starszym panom złapać trochę oddechu. Poza tym, podczas każdego występu do Pythonów dołączali goście (zwykle podczas Blackmail). Nie inaczej było 20 lipca, gdzie Eddie Izzard pojawił się jako jeden z „Bruce’ów”, a Mike Myers. Jednak osobiście największe wrażenie zrobili na mnie profesorowie Brian Cox oraz nie kto inny, jak Stephen Hawking, którzy wystąpili w nagranej wcześniej scence. Pierwszy z nich wytyka błędy zamieszczone w Galaxy Song, zaś drugi wpycha Coxa do rzeki, „podśpiewując” rzeczoną piosenkę, by następnie wzbić się na orbitę. Iście brytyjski dystans do siebie, który bardzo cenię!

"Confess!"

fot.: zap2it.com

Przejdźmy do samych Pythonów. Najogólniej można powiedzieć, że pomimo swojego wieku i niewystępowania razem od prawie trzydziestu lat, panowie okazali się być w bardzo dobrej formie. Oczywiście, pointy już nie tak szybkie, głosy już się trochę łamią, więc już intonacja i akcentowanie również nie te. Niemniej jednak Terry Jones nadal świetnie odgrywa role żeńskie, Terry Gilliam sprawdza się w rolach charakterystycznych (i odważył się wlecieć na scenę na linach ;)), Eric Idle wciąż zachowuje się jak jowialny nastolatek, John Cleese jak zawsze ironiczny, a Michael Palin wciąż czaruje uśmiechem i urzeka wczuwaniem się w odgrywane role.

"Pining for the fjords?!"

fot.: i3.mirror.co.uk

Oczywiście Python Pythonowi nierówny. Widz mógł ewidentnie zauważyć, że najbardziej entuzjastycznie do całego projektu podchodzą Idle (który po rozpadzie grupy najwięcej występował na scenie oraz czerpał z dorobku Monty Pythona – Spamalot, anyone?) oraz Palin. Swoją drogą, ta dwójka chyba zdominowała show, jeśli chodzi o „czas antenowy”. Z kolei Jones był więcej niż jednokrotnie widziany, jak swoje kwestie w zasadzie odczytuje z kartki (gustownie ukrytej jako wkładka z pudełka czekoladek czy menu w knajpie). Rola Gilliama tradycyjnie została ograniczona do „ról wspomagających/charakterystycznych”, zaś jego grafiki niestety w 90 % były materiałami archiwalnymi… A Cleese… cóż… odnotowałem, iż trzykrotnie zapomniał tekstu. Inna sprawa, że te momenty odejścia od scenariusza były najzabawniejsze, gdyż zwyczajnie niespodziewane. Poza tym wydaje mi się, że tylko Johna Cleese’a stać na to, by bezceremonialnie zabrać Jonesowi jego ściągawkę, odczytać kwestie Terry’ego, a następnie oznajmić „teraz moja kwestia”. Natomiast skecz o martwej papudze/sklepie z serami to w zasadzie luźna rozmowa Johna z Michaelem, której bazę stanowiły oryginalne scenariusze. Innym ważnym elementem było obsmarowanie Daily Mail, który to dziennik jako jeden z nielicznych wcześniej obsmarował Live (Mostly). Nie zabrakło także wzajemnych docinków między Pythonami – wyśmiano między innymi „nudne programy podróżnicze Michaela Palina” oraz liczbę rozwodów Johna Cleese’a. Warto też wspomnieć, że bardzo miłym (i czarującym) dodatkiem była obecność Carol Cleveland, wieloletniej współpracowniczki Monty Pythona, dziwi i smuci natomiast brak „siódmego Pythona” – Neila Innesa.

"...and if you tell that to the young people today, they won't believe you..."

fot.: i4.mirror.co.uk

Krótko mówiąc – dla fana Monty Pythona wizyta w kinie była obowiązkowa (spóźnialscy będą mogli zakupić DVD). Osoby, które nigdy nie były przekonane do twórczości szóstki Brytyjczyków i tak zdania nie zmienią. Od siebie napiszę, że dawno głośno się nie śmiałem podczas jakiegokolwiek seansu czy show telewizyjnego… Zatem chyba było warto? ;)

Graham Chapman
(1941 – 1989)

Monty Python
(1969 – 2014)

Piss Off!

fot.: pbs.twimg.com

Akt I

• Llamas
• Sekwencja otwierająca
• Four Yorkshiremen
• The Fish-Slapping Dance (wideo)
• Not the Noel Coward Song (wzbogacone o wersy poświęcone waginie i pośladkom)
• The Naval Medley/Ypres 1914 (sekwencja taneczna)
• Colonel Stopping It
• Batley Townswomen's Guild Presents the Battle of Pearl Harbour (wideo)
• The Last Supper
• Every Sperm is Sacred
• Mr and Mrs Blackitt
• Silly Olympics (wideo)
• Vocational Guidance Counsellor/The Lumberjack Song
• The Philosophers' Football Match 1st half (wideo)
• Bruces/Bruces' Philosophers Song (feat. Eddie Izzard)
• The Philosophers' Football Match 2nd half (wideo)
• Trade Description Act
• Blood, Devastation, Death, War and Horror
• I Like Chinese

Akt II

• Spam Lake (sekwencja taneczna)
• Sit on My Face
• The Death of Mary Queen of Scots/Penguin on the Television
• Gumby Flower Arranging
• Camp Judges
• Albatross
• Nudge Nudge
• Nudge Rap (sekwencja taneczna)
• Blackmail (feat. Mike Myers)
• Anne Elk's Theory on Brontosauruses
• Spanish Inquisition
• Galaxy Song
• Brian Cox and Stephen Hawking (wideo)
• The Silly Walks Song (sekwencja taneczna)
• The Argument
• I've Got Two Legs
• Captions (wideo)
• Spam/Finland
• Dead Parrot/Cheese Shop/Come Back to My Place
• Christmas in Heaven
•  Always Look on the Bright Side of Life ("spontaniczny bis")

Monty Python:

• John Cleese
• Terry Gilliam
• Eric Idle
• Terry Jones
• Michael Palin
• Graham Chapman (materiały archiwalne)

z udziałem:

• Carol Cleveland
• Samuela Holmesa
• Eddiego Izzarda
• Mike'a Myersa
• prof. Briana Coxa
• prof. Stephena Hawkinga