Spiders - Killer Machine

Spiders to kolejna pochodząca ze Szwecji (jakże inaczej?) grupa, na którą warto zwrócić uwagę. Wprawdzie założony w 2010 r. w Göteborgu zespół nie jest w swej twórczości rewolucyjny, jednak jego siła tkwi właśnie w prostocie, bezpośredniości i bezpretensjonalności glam rockowych kompozycji. W dodatku zapewniam Was, że wokal i charyzma Ann-Sofie Hoyles jest czymś, co chcielibyście słyszeć i podziwiać (ja już miałem tę okazję – KLIK), a i John Hoyles nie jest znowu takim anonimowym muzykiem i kompozytorem, który na swoim koncie ma między innymi współpracę z Witchcraft oraz Troubled Horse (ostatnio nawet się wziął za karierę solową, ale na to spuśćmy zasłonę milczenia ;)). Niedawno ukazał się trzeci pełnowymiarowy album grupy – Killer Machine – który generalnie hołduje dotychczasowemu stylowi kapeli, choć pewne zmiany daje się zarówno odczuć, jak i usłyszeć.

fot.: discogs.com

W pierwszej kolejności uwagę zwraca fakt, że Pająkom udało się wreszcie niemal dobić długościom albumu do czasu trwania klasycznego LP – zespół zamieścił bowiem 11 utworów, które trwają 41 minut, zatem otrzymaliśmy o 8 minut więcej materiału, niż w przypadku poprzednika (Shake Electric) i aż o 14 minut w porównaniu do debiutu (Flash Point). Jest to zdecydowanie dobra tendencja, jeśli jeszcze weźmiemy pod uwagę, że krążki Szwedów nie należą w Polsce do najtańszych pozycji. Kolejną nowością jest zainwestowanie przez Spiders w „departament chórkowy” (drzewiej pojawiały się jedynie ich namiastki, jak np. w Control czy Give up the Fight z Shake Electric), co dodaje kompozycjom pewnej gładkości i radiowości (ile ja bym dał, żeby ten zespół grano w radiu) – kwestią gustu jest czy ta zmiana wpłynęła dobrze czy źle na utwory, akurat ja zawsze byłem zwolennikiem wielogłosowych śpiewów.

Podobnie jak w przypadku poprzednich wydawnictw grupy, otrzymaliśmy serię dynamicznych hard rockowych numerów z dość mocną perkusją, mnóstwem riffów i pędzących gitar. Tradycyjnie, raz jest szybciej, jak w przypadku otwierającego krążek, świetnego Shock and Awe czy przebojowego Swan Song, czasem jest troszkę wolniej, jak w singlowym Dead or Alive i tytułowym Killer Machine, jednak przede wszystkim jest relatywnie ciężko, ale i bardzo melodyjnie. Jedynym balladowym rodzynkiem jest tu śliczne blues rockowe Don’t Need You. Słuchając tego utworu aż żałuję, że w swoim dorobku Spiders nie ma ich więcej, choć z drugiej strony cenię sobie przebojowość i dynamikę ich płyt. Podoba mi się też, że oprócz dodania chórków, tu i ówdzie muzycy próbowali trochę poeksperymentować z nowym dla nich brzmieniem – i tak w Swan Song pojawiły się intrygujące, nieco „afrykańskie” rytmy perkusyjne, wieńczący krążek Heartbreak intensywnie wykorzystuje harmonijkę ustną, a w połowie przechodzi jakby w zupełnie inny utwór, tu i ówdzie nie śmiało pobrzmiewają pogłosy fortepianina (Dead or Alive, Higher Spirits). To wszystko pokazuje, że zespół nie planuje stać w miejscu i myśli nad rozwojem.

Niestety, z Killer Machine mam jeden podstawowy problem, który nie pozwala mi do końca przekonać się do utworów z tej płyty. Chodzi o wokal Ann-Sofie Hoyles, który brzmi zupełnie inaczej, niż na poprzednich albumach Spiders. Jest bardziej stonowany i monotonny, całość jest chyba również niżej zaśpiewana. Czasami takie podejście pasuje, jak np. w Like a Wild Child czy Don’t Need You, ale już w innych utworach zabita zostaje niemal cała ich energia, jak choćby w wypadku Dead or Alive. Dobrze, że chórki nieco ożywiają atmosferę.

Killer Machine to niewątpliwie niezły album. Czuć w nim, że Pająki ze Szwecji nie powiedziały jeszcze ostatniego słowa i nie zamierzają poprzestać na już sprawdzonych schematach. Z drugiej strony nie ma tu tak drastycznej rewolucji, jak w przypadku Blues Pills, który po wydaniu Lady in Gold (KLIK) mógł stracić sporą bazę fanów. Osobiście uważam, że najnowszy krążek Spiders jest nieco słabszy od fantastycznego, żywiołowego Shake Electric, jednak to nadal kawał dobrego hard rocka, którego świetnie będzie się słuchać w trasie lub dla zrelaksowania po ciężkim dniu pracy. Jestem też pewien, że zdecydowana większość numerów urozmaici i wzbogaci koncerty grupy. 

Nazareth - Wytwórnia 8.04.2018 r.

Kolejny powrót do opowiadania zaległości koncertowych zacznę od trywialnej myśli, że koncerty są różne – takie, na które czekamy dniami i nocami, ekscytując się jeszcze na długo przed samym wydarzeniem, lecz również takie, na które wybieramy się całkowitym przypadkiem; są koncerty zaskakująco dobre, rozczarowująco złe, a także spełniające oczekiwania. O ile występy zgodne z oczekiwaniami wydają się być idealnymi, to chyba jednak najbardziej w pamięć zapadają te stanowiące pozytywne zaskoczenie. I takim koncertem był ten, który dał Nazareth w łódzkiej wytwórni.

Nazareth świętuje swoje 50-lecie. Z oryginalnego składu pozostał jedynie jeden jego członek, w dodatku basista (a powszechnie wiadomo jak zbędni to są muzycy w zespołach). W dodatku dla przeciętnego wchłaniacza muzyki obecny wokalista jest osobą w zasadzie anonimową. Brzmi słabo? Na szczęście aż takie słabe nie jest. Wprawdzie rzeczywiście, jedynym członkiem-założycielem jest Pete Agnew, jednak grający na gitarze Jimmy Murrison oraz Lee Agnew (syn Pete’a) na perkusji są już w zespole odpowiednio przeszło oraz prawie 20 lat. Natomiast nieznany wokalista to Carl Sentance, znany m.in. ze współpracy z Donem Airey (to ten taki Pan, który był następcą Jona Lorda w Deep Purple) czy Geezerem Butlerem (to ten taki basista w Black Sabbath – nie Ozzy i nie ten leworęczny). Nie bez znaczenia jest pewnie także to, że Dan McCafferty, do niedawna wokalista i przy okazji również założyciel, przeszedł na emeryturę i dał zielone światło do dalszego działania Nazareth. To powoduje, że od razu przychylniej spogląda się na względnie świeżą inkarnację grupy.

No i ci Panowie postanowili w ramach świętowania 50-lecia odwiedzić między innymi Polskę, w tym również Łódź. Jako że w czasie zapowiedzi, jak i bezpośrednio przed koncertem moja wiedza o Nazareth sprowadzała się do następujących swobodnych myśli – „wiem, że jest”, „Love Hurts”, „to mniej znane Dream On”, „Dan McCafferty <<zmęczony w Dekompresji>>, lol”, „Hair of the Dog” oraz „Pan Jezus”, to stwierdziłem, że dlaczego w sumie ich nie poznać, skoro są pod nosem? Tak też uczyniłem.

Powyższym przydługim wstępem zmierzam do tego, że wybierałem się na ten koncert z prawie zerową wiedzą na temat zespołu, jego twórczości, tym samym nie miałem szczególnych oczekiwań oraz nastawienia, a to w mojej niedużej karierze uczestnika występów na żywo zdarza się niezwykle rzadko (nie liczę oglądania nieznanych sobie supportów). Tym samym jedyne, czego chciałem, to dobrze się bawić.

Wytwórnię nawiedziła bliżej nieokreślona liczba osób (przez znaczną szerokość klubu nie jestem w stanie oszacować liczebności, w każdym razie mniej więcej 1/3 – pewnie mniej – stała we względnym ściśnięciu, dalej było stosunkowo luźno) w różnym wieku, co zawsze mnie cieszy, trwała w pełnym emocji oczekiwaniu, gdy próba punktowego oświetlenia logo zespołu zdawała się nie mieć końca. Dookoła dało się zobaczyć oraz usłyszeć zarówno wiernych fanów grupy, zaznajomionych jako-tako i dyskutujących „kto tam się z oryginalnego składu ostał?”, jak i takich samych zieleńców jak ja. W końcu wybrzmiało intro i maszyna ruszyła…

Jakaż to sprawnie naoliwiona maszyna! Już pierwsze brzmienia Silver Dollar Forger zdefiniowały całą resztę wieczoru. Carlowi Sentance’owi może i brak charakterystyczności głosu McCafferty, ale to nadal solidny i potężny rockowy wokalista, który w dodatku jest bardzo dynamiczny, ma świetny kontakt z publicznością i po prostu widać, że tchnął w Nazareth nowego ducha (to na podstawie nagrania „zmęczonego w Dekompresji”). Jimmy Murrison także pięknie popisywał się przed publicznością swoimi umiejętnościami muzycznymi oraz „szołmeńskimi”, zaś Lee Agnew walił w bębny jak natchniony i choć był trochę schowany za zestawem, to nikomu nie pozwalał o sobie zapomnieć. Niemniej jednak najprzyjemniej było patrzeć na Weterana – Pete przez cały występ uśmiechał się i był po prostu szczęśliwy z tego, że jest na scenie. Przy okazji potrafi wciąż świetnie grać i w ogóle nie dawał po sobie poznać, że jest prawie/ponad 20 lat starszy od pozostałych muzyków.

Dziś już wiem, że w Wytwórni wybrzmiały największe przeboje muzyków, dominowały kawałki szybkie i czysto rock ‘n’ rollowe, z których najbardziej w pamięć zapadły mi Shanghai'd in Shanghai, My White Bicycle, Razamanaz i naturalnie Hair of the Dog. Nie zabrakło również miejsca dla kawałków spokojniejszych, w tym oczywiście Dream On i Love Hurts (oba odśpiewane chóralnie i wyczekiwane przez chyba wszystkich zebranych), lecz moje serce skradł Sunshine, podczas którego Carl pochwalił się umiejętnością gry na gitarze akustycznej.

Jeśli mam wskazać na jakieś konkretne minusy, to na pewno bardziej stali bywalcy/słuchacze koncertów Nazareth mogą przyczepić się do setlisty, opartej w zasadzie wyłącznie na hitach, z pominięciem późniejszych dokonań, w tym z ostatniej płyty - Rock 'n' Roll Telephone z 2014 r. (nie to, żeby była jakaś szczególnie dobra albo śpiewał na niej Carl). Biorąc pod uwagę, że z Sentancem albumu raczej nie nagrają (a może?), dyskografia jest bogata, a w obecnym składzie grają już dobre 3 lata – można trochę pogrzebać, popróbować, jeśli nie totalną rewolucję, to chociaż pojedyncze utwory. Niemniej jednak problem setlistowy dotyczy obecnie wielu zespołów z dużym stażem, zatem Nazareth po prostu nie jest wyjątkiem. Drugi zarzut – Pete Agnew śpiewa mało, jednak wolałbym, żeby nie śpiewał wcale, bo średnio mu wychodzi ;).

Jak już wspomniałem, to był mój pierwszy koncert „wysokiego szczebla”, który był totalnym strzałem. Okazał się strzałem w dziesiątkę, bo nie tylko przednio się bawiłem, ale także zyskałem motywację do poznania dyskografii Nazareth. Naprawdę, warto!

Skład:

Pete Agnew – gitara basowa, wokal

Jimmy Murrison – gitary

Lee Agnew – perkusja, wokal

Carl Sentance – wokal, gitara

Setlista:

Silver Dollar Forger

Miss Misery

Razamanaz

This Flight Tonight

Dream On

Shanghai'd in Shanghai

This Month's Messiah

My White Bicycle

Sunshine

Beggars Day

Changin' Times

Hair of the Dog

Expect No Mercy

Love Hurts

Morning Dew

---

Night Woman

Turn On Your Receiver

PS: Ci, którzy zaglądają tu częściej, pewnie zdążyli się zorientować, jaką rolę w moich tekstach pełnią wstawki w nawiasach. Nieświadomych informuję, że nie wszystko w tym tekście jest w tonie poważnym.

PS2: Wyjątkowo zdjęcia zrobiłem „temi ręcyma”, ziemniakiem i przy braku zmysłu estetycznego. Jeśli jednak jakimś cudem, ktoś chciałby je udostępnić, to będzie mi miło, gdy odniesie się stosownym linkiem do tego wpisu. To oczywiście prośba, za rękę nikogo łapać nie będę.

Ghost - Prequelle

Od czasów wydawnictwa Meliora, które ukazało się w sierpniu 2015 r., w Kościele pod wezwaniem Ducha miało miejsce wiele wydarzeń – nasz zaprzyjaźniony Kler zdobył nagrodę Grammy, odbył kilka znakomicie przyjętych tras koncertowych oraz wreszcie ugruntował pozycję Papy Emeritusa III jako gwiazdy pop (EP-ka Popestar). Sielanka skończyła się pod koniec września 2017 r., kiedy to arbitralną decyzją Papy Emeritusa Nihil najbardziej przebojowy z Papieży „został abdykowany”. Kilka miesięcy po ustąpieniu „Trójki”, świat obiegł debiutancki album koncertowy grupy – Ceremony and Devotion. Niemniej jednak, brak Głowy Kościoła sprawił, że wydanie szumnie zapowiadanego „mrocznego następcy Meliory” stanęło pod poważnym znakiem zapytania.

Tyle oczywiście z Ghostowej „fabuły”, rzeczywistość jest o wiele bardziej przykra. Na początku 2017 r. część nie-tak-już-znowu-bezimiennych guli pozwała Tobias Forge’a o tantiemy, zdradzając tym samym tajemnicę poliszynela o tym, kto pod różnymi postaciami staje za mikrofonem Ghosta. Sprawa jest mocno medialna, Forge nie wypada w ramach niej najlepiej, niemniej jednak karawana jedzie dalej. 1 czerwca 2018 r. ukazał się długo oczekiwany czwarty album… hmm… grupy? – Prequelle.

fot.: materiały prasowe

Za sterami Bezimiennych Guli stanął Kardynał Copia (co w z różnych języków można tłumaczyć jako – zgadliście – „kopia” lub „błąd”), który pomimo krytyki dla poczynań Papy Emeritusa III i w dodatku nieposiadający więzów krwi z poprzednimi Papieżami, zdaje się reprezentować dokładnie taki sam typ osobowościowy, co jego poprzednik, a także posiadać podobne zamiłowania do lżejszych brzmień i fortepianina jako takiego. Zamiłowanie to znalazło już odzwierciedlenie w scenicznej odsłonie Ghosta, pojawieniem się dodatkowego stanowiska klawiszowego.

Zgodnie z zapowiedziami, Prequelle miał być cięższym i mroczniejszym albumem niż przebojowa Meliora. Nie dajcie się jednak zwieść – na próżno oczekiwać tu powrotu do brzmień z dwóch pierwszych krążków. Osobiście nie jestem też przekonany co do zwiększenia ciężaru względem poprzedniczki. Wprawdzie najnowsza płyta Ghosta tematycznie nawiązuje do Plagi i Czarnej Śmierci, miota się między zagadnieniami pamiętania śmierci a chwytaniem dnia, jednak granice pastiszu i popu zostały radykalnie przesunięte względem tego, co mogliśmy usłyszeć na krążku z 2015 r.

Zacznę od pochwał. Można było spodziewać się, że w związku ze sporem z muzykami, którzy przez wiele lat współtworzyli brzmienie i image Ghosta, w przypadku Prequelle najbardziej ucierpi sfera muzyczna. Absolutnie tak nie jest. Zarówno produkcja, jak i warstwa instrumentalna, z wykorzystaniem orkiestracji i klawiszy wypada wybornie (być może w żywiołowych utworach gitary tworzą trochę zbyt dużą ścianę dźwięku). Prawdę powiedziawszy, jestem skłonny stwierdzić, że dwa utwory instrumentalne – Miasma (gdzie na saksofonie debiutuje Papa Nihil) oraz Helvetesfönster błyszczą najbardziej, świetnie łącząc elektronikę z żywymi instrumentami, czym przywodzą mi na myśl twórczość innych Szwedów – Machinae Supremacy. Fajnie też wypadło intro Ashes, w którym cytowana jest znana dziecięca rymowanka Ring a Ring o' Roses, a wokalnie udziela się córka Tobiasa, Minou Forge. Zazwyczaj dobrze wypadają również utwory sticte rockowe, jak pierwszy singiel Rats czy pokręcony Faith. Z drugiej jednak strony pojawiają się rockery totalnie wypadające z pamięci tuż po przesłuchaniu, jak Witch Image. I – co warto podkreślić – na Prequelle próżno jest szukać czegoś tak dobrego jak From the Pinnacle to the Pit czy Absolution.

Największy problem mam jednak z balladami oraz utworami „mieszanymi”, gdzie obok fragmentów spokojnych, pojawiają się mocne partie. I tak, o ile utwory pokroju See the Light, Pro Memoria czy Life Eternal mają świetne aranżacje, jednak wychodzą w nich olbrzymie braki wokalne Forge’a, które skądinąd też są znane od dawna, jednak na Prequelle jakoś biją po uszach i zwyczajnie nie pasują do podniosłych tonów. Osobną kategorią jest Dance Macabre, który w swej pastiszowości jest tak przegięty, że aż żenujący, jednak nie przeszkodziło mu to stać się moim guilty pleasure tej płyty. Oprócz tego niektóre teksty też wydają się bardziej sztampowe, niż zwykle i choć z jednej strony stworzenie refrenu na zasadzie „Don't you forget about dying||Don't you forget about your friend death||Don't you forget that you will die” to niewątpliwie dobry chwyt koncertowy (nawet nie znając piosenki możesz śpiewać refren), to jednak jest to ogólnie rzecz biorąc takie sobie, bez większego polotu, który na poprzednich krążkach zawsze dostrzegałem. Struktura piosenek też jest w zasadzie identyczna, co po pewnym czasie potrafi znużyć.

Warto jednak na deser znów powrócić do plusów, czyli do coverów, które znalazły się na wersji rozszerzonej albumu. Zarówno It’s a Sin (oryginalnie Pet Shop Boys), jak i Avalanche (oryginalnie Leonard Cohen) po raz kolejny dowodzą, że jakiego pomysłu na cover nie mieliby fani, to Ghost wpadnie na pomysł sto razy lepszy.

Reasumując, mam duży problem z Prequelle. Nie mogę powiedzieć, że jest to album zły, bo swoje momenty zdecydowanie ma. Na pewno jest to krążek nierówny, z częściowo nijakimi kompozycjami (Witch Image nie jestem w stanie zapamiętać po około dziesiątym odsłuchu), częściowo zepsutymi przez wokal (Pro Memoria, Life Eternal – w obu Forge brzmi jak uboga wersja Michaela Stipe’a z R.E.M.), a częściowo przez produkcję (niektóre gitary). Są też pozycje bardzo mocne (oba kawałki instrumentalne, Rats czy Faith). Może gdybym spróbował oderwać się od poprzednich albumów Ghosta, ogólna ocena poszłaby w górę, wszak Meliora bardzo wysoko zawiesiła poprzeczkę. Jednak z drugiej strony – jak można nie oceniać zespołu/projektu przez pryzmat jego dyskografii?

The Temperance Movement/Thomas Wynn & The Believers - Hydrozagadka 22.03.2018 r.

Zastanawiałem się czy jest sens pisać o wydarzeniu, które miało miejsce prawie trzy miesiące temu, niemniej jednak doszedłem do wniosku, że skoro do dziś wracamy słowem pisanym do albumów oraz koncertów sprzed lat, to równie dobrze możemy wspominać te, które odbyły się raptem kilka miesięcy temu. A nuż, za kilkanaście lat twórca antologii bohaterów dzisiejszego wpisu albo administrator strony temperancemovementpoland.pl natrafi na relację z koncertu w warszawskiej Hydrozagadce w 2018 r. i jakoś ów opis wykorzysta, a piszący te słowa przejdzie do historii polskiego bloggingu (nie jestem pewien czy istnieje takie słowo). Tak, na pewno właśnie tak będzie ;). Niemniej jednak piszę, bo i kto mi zabroni, a do czytania przecież nikt nie zmusi.

Pretekstem do pojawienia się The Temperance Movement dnia 22 marca roku pańskiego 2018 w Hydrozagadce była premiera albumu numer trzy grupy – A Deeper Cut, który okazał się być jeszcze bardziej przebojowy niż świetny debiut oraz kapitalny poprzednik, czyli White Bear. Gośćmi supportującymi Brytyjczyków byli Thomas Wynn & The Believers – zespół z Florydy, grający southern rocka z domieszką R&B. O ile o głównej gwieździe mogę powiedzieć, że znam ją raczej od podszewki (choć z wersją na żywo zetknąłem się po raz pierwszy), to brzmienie Państwa z USA poznałem tuż przed koncertem, z czego bardzo się cieszę, ale o tym poniżej. Tytułem zwieńczenia wstępu, miło jest mi odnotować, że frekwencyjnie było na pewno lepiej niż przy ostatniej wizycie The Temperance Movement w Polsce (tak przynajmniej wynika z konsultacji z Muzycznym Zbawicielem), a to dobry zwiastun na przyszłe koncerty.

Thomas Wynn & The Believers

fot.: oficjalny profil zespołu na FB

Pierwszą rzeczą, na którą zwróciłem uwagę słuchając tuż przed koncertem studyjnych dokonań grupy (nie ma tego znowu tak dużo, jak na zespół z przeszło dziesięcioletnim stażem) były wspaniałe harmonie wokalne tworzone przez lidera grupy (tak, chodzi o Thomasa Wynna ;) ) oraz jego siostrę Olivię, zdecydowane naleciałości rythm ‘n’ bluesowe oraz nieco nazbyt wygładzoną produkcję. O ile o brzmienia r&b się nie martwiłem i wręcz ich oczekiwałem, o tyle bardzo ciekawiło mnie, jak wokaliści wypadają razem na żywo i jak różne jest brzmienie grupy na żywo, w porównaniu do sztuczek stosowanych w studiu. Absolutnie się nie zawiodłem.

Bez zbędnych ceregieli, po krótkim powitaniu i podziękowaniu, że „chciało nam się przyjść wcześniej” (jak widać ignorowanie supportów nie jest tylko polskim obyczajem), amerykański do szpiku kości Thomas zaintonował pierwsze wersy... i w zasadzie już było wiadomo, że będzie dobrze, a gdy dołączyła do niego Olivia, to praktycznie oniemiałem z wrażenia – idealne harmonie, praktycznie tak samo perfekcyjnie wykonane jak na albumie. Zdecydowanie pozytywne zaskoczenie, biorąc pod uwagę jak zazwyczaj wychodzi transferowanie wielogłosów na scenę. Brzmienie samego zespołu było natomiast o wiele bardziej brudne niż na płycie, ale nie ma tu mowy o fuszerce – wszystko brzmiało tak jak powinno, a nawet kiedy pojawiły się drobne problemy techniczno-strojeniowe, poradzono sobie z nimi w pełni profesjonalnie. Na szczególne wyróżnienie, obok czarujących Thomasa i Olivii, zasługuje zdecydowanie Chris "Bell" Antemesaris, któremu ani harmonijka, ani gitary nie były straszne.

Ze sceny płynęła bardzo pozytywna energia, zaś utwory bardziej nastrojowe i melancholijne przeplatały się z tymi przebojowymi i z pazurem. Choć zespół skupił się niemal w całości na repertuarze ze swojego najnowszego krążka – Wade Waist Deep – to nie zabrakło miejsca dla coveru w postaci Atlantic City Bruce’a Springsteena, który to kawałek bardzo pasował do muzyków z Florydy.

O ile na solowy koncert Thomas Wynn & The Believers w Polsce raczej bym nie liczył, to jeśli kiedyś uda się Wam ich zobaczyć na liście supportowej jakiegoś wykonawcy, to nie wahajcie się nad tym, czy warto przyjść wcześniej – zdecydowanie tak!

Setlista (przypuszczalna):

01. I Don't Regret

02. You Can't Hurt Me

03. Mountain Fog

04. Wade Waist Deep

05. Atlantic City

06. Man Out Of Time

07. Turn It Into Gold

The Temperance Movement

fot.: oficjalny profil zespołu na FB

Jeśli o supporcie można było powiedzieć, że emanował pozytywną energią, to gdy scenę przejęła gwiazda wieczoru, to nastąpiła erupcja wulkanu energii. Brytyjczycy to najlepszy dowód na to, że zespoły o korzeniach blues rockowych niekoniecznie muszą bazować na melancholijnym nastroju zadymionego pubu. Oczywiście, spodziewałem się żywiołowego show, jednak to, co otrzymałem przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

The Temperance Movement gra z wielkim luzem i niesamowitą radością, skłaniając nawet tak statycznego odbiorcę muzyki jak ja do (namiastki/parodii) tańca. O ile energia buzowała ze wszystkich muzyków, tak uwagę w pełni skupiał na sobie niewysoki wokalista Phil Campbell – to jest aż niesamowite, ile ten człowiek ma w sobie siły, skacząc jak oszalały, a jednocześnie śpiewając absolutnie bezbłędnie.

Grupa skupiła się przede wszystkim na promocji nowego krążka, A Deeper Cut, choć nie zabrakło kilku faworytów z debiutu (Midnight Black <3) oraz paru kawałków z White Bear. Dominowały utwory dynamiczne, zachęcające do wspólnej zabawy oraz rytmicznego klaskania, ale nie zabrakło też miejsca dla paru podniosłych ballad (The Wonders We’ve Seen, A Deeper Cut) i bardziej melancholijnych kompozycji (Another Spiral). Co ciekawe nie były to momenty wyciszenia, co raczej wspaniałe preteksty do chóralnego śpiewu.

Cóż tu więcej dodać – świetny zespół, który na żywo brzmi jeszcze lepiej niż w odsłonie studyjnej, w dodatku grający muzykę łączącą pokolenia. Zawsze na koncertach lubię przyjrzeć się przekrojowi wiekowemu publiczności i cieszę się, gdy widzę zarówno osoby w wieku moich rodziców, moich rówieśników, jak i osoby młodsze. O ile w wypadku zespołów legendarnych taka różnorodność jest naturalna, o tyle w przypadku zespołów „nowych” bywa różnie. Tutaj byli reprezentanci kilku grup wiekowych i obu płci, serce roście :).

Pozostaje mi liczyć tylko, że grupa nie zapomni o Polsce przy okazji kolejnej płyty oraz że nadejdzie czas, że The Temperance Movement osiągnie u nas poziom sprzedaży biletów porównywalny do chociażby Rival Sons (zasługują na to).

Setlista:

01. Caught In The Middle

02. The Way It Was and the Way It Is Now

03. Love And Devotion

04. Higher Than The Sun

05. Be Lucky

06. Ain't No Telling

07. Another Spiral

08. White Bear

09. Three Bulleits

10. Battle Lines

11. Know For Sure

12. Built-In Forgetter

13. The Wonders We've Seen

14. Only Friend

15. A Deeper Cut

16. Midnight Black