Queen + Paul Rodgers - O2 Arena, Praga, 31.10.2008 - 10 lat później

Tym razem będzie trochę nietypowo, więc nie wiem czy coś z tego wyjdzie. Dziś bowiem – z okazji 10-lecia tego pięknego wydarzenia – chciałem podzielić się z Wami wspomnieniami i refleksjami o jednym z najważniejszych (kiedyś myślałem, że również jednym z najlepszych, ale ten pogląd w miarę szybko zweryfikowałem) koncertów w moim życiu, jakim był występ Queen z Paulem Rodgersem w Pradze, 31 października 2008 r. (kiedy ten czas zleciał?). Zdaje sobie sprawę, że niektóre fragmenty mogą odnosić się do kwestii niezrozumiałych dla „niewtajemniczonych”, zwłaszcza w zakresie zdarzeń i osób, ale chciałem, żeby ten tekst miał bardziej osobisty wydźwięk. Jeśli wolicie bardziej faktograficzną treść, to zapraszam do lektury nieco zmienionego tekstu na Queen Poland [KLIK].

Dzisiaj już wiemy o wiele więcej o działalności Queen + Paul Rodgers po wydaniu albumu The Cosmos Rocks, z kolei na pewne zdarzenia patrzymy zupełnie inaczej niż 10 lat temu. Wiemy, iż album praktycznie nie miał żadnej promocji. Wiemy, że to była ostatnia wspólna trasa Briana, Rogera i Paula oraz że w późniejszych latach panowie May i Taylor raczej odcinali się od całego projektu (chociaż ostatnio wypowiedzi znowu złagodniały). Wiemy też, że pomimo większego rozmachu i wydłużenia koncertów względem tych z lat 2005-2006, trasa straciła wiele ze swojej atmosfery, występom ubyło też ogólnej radości z grania, stały się one powtarzalne i nudne, zespół miał nawet wyraźny problem z ustaleniem godnego otwieracza koncertów (w Pradze trafiła się nam beznadziejna, skrócona wersja Hammer to Fall, możemy się założyć kto był pomysłodawcą tego właśnie utworu), a starsi panowie trzej zrelaksowali się dopiero pod koniec tournée, w Ameryce Południowej i można jedynie zastanawiać się czy przyczyniła się do tego żywiołowa publiczność, czy raczej świadomość, że wreszcie koniec. Niechaj dowodem na to, że nie było najlepiej pozostanie fakt, że pewien znany w kręgach forum Queen.pl jako „Mały Palec Lewej Stopy Boga” fan, zachwycony trasą z 2005 r., miał zakupione kilka biletów na występy w roku 2008 i już po pierwszym gotów był odsprzedać pozostałe wejściówki. A musicie wiedzieć, że Fenderek – bo o nim wszak mowa – się zna, więc jak coś robi, to nie bez powodu (no chyba, że akurat kasuje swoje posty na forum albo pisze cukierkowo-laurkową recenzję Made in Heaven – do dziś nie wierzę, że to jego tekst [KLIK]).

Wtedy jednak wszystko było inne – Doktor May miał ciemne włosy i był mniej zborsuczały, Mr. Taylor nie potrzebował wsparcia instrumentalnego, a Rodgersowi dumnie sterczały sutki. Co w tamtym czasie wiedziałem? Otóż, byłem zachwycony faktem, że Brian i Roger – muzycy mojej ulubionej kapeli na świecie (dziś jest już to bardziej sentyment do zespołu) – znowu wyruszyli w trasę oraz iż grają koncerty z prawdziwego zdarzenia, a nie jakieś nędzne darmowe spędy w Holandii czy inne gościnne chałtury podczas kolejnej premiery musicalu We Will Rock You czy występu SAS Band Spike’a Edneya. W 2008 r. zacząłem też już bardziej rozumieć kim jest Paul Rodgers, poznałem jego historię i dyskografię, byłem zachwycony jego głosem (to pozostało do dziś) i kompozycjami, które „przyniósł” na potrzeby The Cosmos Rocks (w sumie jedyny, który się postarał). Jednocześnie bardzo żałowałem, że nie wybrałem się na żaden koncert z trasy Return of the Champions w 2005 r. Oczywistym zatem było, że gdy ogłoszono, iż główną gwiazdą darmowego koncertu „Przestrzeń Wolności” w Stoczni Gdańskiej będzie właśnie Queen + Paul Rodgers, to emocje sięgnęły zenitu i dość szybko zapadło postanowienie – „jedziem tam!”. Planowany na 20 września 2008 r. koncert został jednak (oczywiście) odwołany, a ja już miałem pozostać z kwitkiem i w ogólnej rozpaczy. Niemniej wiadomym przecież było, iż nie tylko ja, ale i 3/4 forum Queen.pl liczyło na koncert w Gdańsku, więc dość szybko zrodził się pomysł wyprawy do Pragi lub Wiednia. Równie sprawnie pojawiły się oferty przewoźników oferujących dowozy w te właśnie miejsca. Nie było innej rady, po podliczeniu oszczędności i budżetu domowników oraz uwzględniając, że bus miał wyruszać z mojego rodzinnego miasta, „jedziem tam!” zaktualizowało miejsce docelowe, z Gdańska na Pragę.

Mój osobisty bilet. Wygląda jak kupon Totolotka i dziś jest już bardzo wyblakły, ale dla mnie to bezcenna pamiątka.

Niedługo przed godziną zero (nie pamiętam już czy dzień czy tydzień) okazało się, że bus, który miał mnie dowieść do Briana, Rogera i Paula nie wyruszy jednak niemal spod mojego domu, lecz z oddalonego o dobre 200 km Wrocławia. Naturalnie start pojazdu miał nastąpić o jakiejś 9 rano, a żeby się do niego dostać, musiałem odbyć 4-godzinną podróż pociągiem, więc zapowiadało się bardzo „wesoło”. Na szczęście w opisanej sytuacji nie byłem sam. Ulżyć moim stresom związanym z obawami, że nie zdążę oraz ogólnie umilić mi podróż miał nie kto inny, jak znany i lubiany Muzyczny Zbawiciel Świata [KLIK]. Myślę, że Ci z Was, którzy znają Bizona, podzielą mój pogląd, że jest to niezwykle towarzyska dusza, zaś wszyscy, którzy mieli przyjemność obcować ze mną wiedzą doskonale, iż jestem równie przebojowy. A jeśli wziąć pod uwagę fakt, że było to nasze pierwsze dłuższe niż 3 minuty spotkanie w życiu, to już mniej więcej możecie sobie wyobrazić jak gwarnie upłynęła nam ta wspólna podróż (ale kontakt do dzisiaj utrzymujemy, więc źle chyba też nie było) ;).

Tak czy inaczej, jakoś dotarliśmy na miejsce, na dalszy transport również zdążyliśmy, poznaliśmy/spotkaliśmy kolejnych fanów, przy granicy (?) zrównaliśmy się z busem warszawskim, zatem już pod samą O2 Areną zrobiło się całkiem swojsko. Z oczekiwania na wpuszczenie nas do środka pamiętam w zasadzie dwie sytuacje. Radosną próbę (udaną) zakupu „czaju” od uroczej starszej pani w jakiejś przyczepie, którą dzisiaj pewnie nazwalibyśmy food (drink?) truckiem oraz masowe wygwizdanie członków czeskiego fanklubu Queen, który został wpuszczony do hali poza kolejnością (pełna klasa z naszej strony). W samej O2 Arenie wraz z łódzkim druhem Coraxem udało nam się chyba ominąć „straże” przeprowadzające kontrolę osobistą i wręczające opaski – co wnioskuję po fakcie nieotrzymania opaski oraz braku obmacywania – dzięki czemu dotarliśmy niemal pod same barierki wybiegu (trzeba Wam wiedzieć, że posiadałem bilet GA, która to strefa kończyła się właśnie przy „catwalku”, podczas gdy GC znajdowało się po obu jego stronach i ciągnęło do właściwej części sceny; dobry i tańszy wybór z mojej strony, gdyż potem 75% koncertu działo się właściwie na wybiegu). Pośpiech nie był jednak niezbędny, gdyż zarówno Bizon, jak i kilku innych fanów również do nas bezproblemowo dołączyło.

O ile na zewnątrz polowanie na „czaj” było uzasadnione, o tyle w O2 Arenie panował straszny zaduch. Nie powstrzymało to żywiołowych rozmów i komentowania wszystkiego dookoła, tym bardziej, że stewardzi rozdawali lodowato zimną wodę, ratując umęczony lud przed omdleniami. Przedyskutowawszy wszystko, włącznie z graną setlistą – wszak i 10 lat temu ustalenie repertuaru nie było tak trudnie – i ewentualnymi złudzeniami co do tego, jaką niespodziankę mogą Panowie zagrać, nie pozostało nam nic innego jak „odliczać Teleexpressy” (kwadranse) do planowanej godziny rozpoczęcia koncertu.

W końcu muzyka odtwarzana z głośników ucichła, światła przygasły, a na telebimie zamiast logo zespołu pojawiła się interaktywna wersja plemników, asteroid i innych kosmicznych wizualizacji oraz znajome z albumu The Cosmos Rocks intro, które… nie tak znowu płynnie przeszło w pierwsze riffy Hammer to Fall. Wtedy jednak te wszystkie mniejsze lub większe niedociągnięcia nie miały większego znaczenia, to już było spełnianie marzenia o zobaczeniu swoich idoli na żywo, z wlepionymi w nich oczami, rozdziawioną buzią i zachwytem nad znajomymi melodiami. Wszystko mogło zostać wprawdzie zepsute przez ekstatycznego fana (nieznany mi chłopak) stojącego tuż za mną i wydzierającemu wszystkie słowa pierwszych piosenek – szczęśliwie dla mnie śpiewał na gardle, a nie na przeponie i na Another One Bites the Dust głos już mu wysiadł. Oczywiście, mógłbym opisać teraz po kolei każdy utwór, ale chyba nie miałoby to większego sensu. Dlatego ogólnie wskażę, że pamiętam świetne I Want It All (jak dla mnie highlight tras z Paulem), mistrzowskie I’m in Love with My Car oraz Bad Company i zaskakująco dobrze brzmiące na żywo Surf’s Up… School’s Out (na tamtym etapie trasy już całkowicie rozbudowane). Pamiętam też wielkie emocje i wzruszenie podczas Love of My Life (zawsze robi ogromne wrażenie, ale ten pierwszy raz jest niezapomniany) oraz Bijou i piękną oprawę wizualną przy Last Horizon. Pamiętam zażenowanie i śmichy chichy polskich fanów podczas We Believe i Say It’s Not True, w mniemaniu naszego „sektora” największych gniotów na The Cosmos Rocks, których nie omieszkaliśmy zadedykować Bizonowi (miny zdziwionych Czechów w reakcji na nasze rozbawienie tymi - w założeniu - wzruszającymi utworami były bezcenne). W końcu pamiętam też czeską publiczność, która nad zabawę przedkładała spożywanie dużych ilości naraz piw – każdemu według potrzeb ;).

Ponad dwie godziny upłynęły nad wyraz szybko, a czasu na kontemplację i ociąganie się nie było niestety zbyt wiele, gdyż bus do Polski nie planował czekać wiecznie. Udało się jeszcze odwiedzić stanowisko z merchem, gdzie poczyniłem chyba największe zakupy w mym koncertowym życiu, nabywając program (w zasadzie złożony wyłącznie ze zdjęć z koncertów i sesji do The Cosmos Rocks, jednej wzmianki o oficjalnym fanklubie oraz Mercury Phoenix Trust, z listy płac i reklam We Will Rock You oraz Brianowych gitar – ogółem nic ciekawego) oraz koszulkę… z Frankiem, który na obecnej trasie przeżywa swój renesans. Chyba jakiś obrzydliwy kubek (z okładką płyty) na prezent również został zakupiony ;).

Potem już tylko Wrocław Główny i… czekanie do 6 rano na najbliższy pociąg, bo oczywiście wcześniejszy odjechał na minutę przed dotarciem busa (błogosławiony Marcin z Polic, który przez jakiś czas mi towarzyszył w tej niedoli), a następnie powrót do domu w promieniach jesiennego porannego słońca. Szczęście, spełnienie, wspomnienia na całe życie…

Skład:

Paul Rodgers - wokal, fortepianino, harmonijka ustna, gitara

Brian May - gitary, wokal

Roger Taylor - perkusja, wokal, instrumenty perkusyjne

---

Jamie Moses - gitary, wokal wspomagający

Spike Edney - instrumenty klawiszowe, akordeon, wokal wspomagający

Danny Miranda - gitara basowa, elektryczny kontrabas, wokal wspomagający

Setlista:

Cosmos Rockin'/Surf's Up... School's Out! (intro) [taśma]

Hammer to Fall

Tie Your Mother Down

Fat Bottomed Girls

Another One Bites the Dust

I Want It All

I Want to Break Free

C-lebrity

Surf's Up... School's Out!

Seagull

Love of My Life

'39

Drum Solo

I'm in Love With My Car

A Kind of Magic

Say It's Not True

Bad Company

We Believe

Guitar Solo

Bijou

Last Horizon

Radio Ga Ga

Crazy Little Thing Called Love

The Show Must Go On

Bohemian Rhapsody

---

Cosmos Rockin'

All Right Now

We Will Rock You

We Are the Champions

God Save the Queen [taśma]

PS: Chciałbym pozdrowić wszystkich forumowiczów „starego forum Queen”, których dane mi było tego pamiętnego dnia poznać i spotkać. Wspaniałe jest to, że ze znaczną większością z Was kontakt mamy do dzisiaj.

PS2: Pozdrawiam również, w imieniu swoim i Bizona, piękną Czeszkę, która stała nieopodal nas, mam nadzieję, że nic się nie zmieniła ;).

Greta van Fleet - Anthem of the Peaceful Army

Wydaje mi się, że nie ma na świecie fana muzyki rockowej, który przeszedłby obojętnie obok zespołu Greta van Fleet. Jedni ich kochają za nawiązania do najklasyczniejszych rockowych brzmień, inni nienawidzą, zarzucając odtwórczość i brak polotu. Nieco kontrowersji budzą też wypowiedzi młodych muzyków, którzy zaprzeczają, by jakoś szczególnie inspirowali się Led Zeppelin, choć samo nadanie im w środowisku miana „Led Zeppelin I” oczywiście im schlebia.

Osobiście bardzo upodobałem sobie Gretę po usłyszeniu EP-ki Black Smoke Rising, a Highway Tune oraz utwór tytułowy na długo trafiły do moich playlist. Nieco mniejsze wrażenie wywarł na mnie wydany później From the Fires, który kompilował utwory zamieszczone na Black Smoke Rising, z czterema premierowymi kompozycjami, z czego dwie były coverami Sama Cooke’a i Fairport Convention. Niestety, najbardziej przypadły mi wtedy do gustu utwory, które już znałem z debiutanckiej EP-ki. Anthem of the Peaceful Army chyba studzi moje zamiłowanie jeszcze bardziej, choć nie mogę jednoznacznie stwierdzić, by była to zła płyta.

Anthem of the Peacful Army to klasyczny krążek rockowy, o w klasycznej długości 45 minut, podzielonych na 11 piosenek, których słucha się bardzo przyjemnie. Całość materiału jest oryginalna, nie ma powtórek z już wydanych EP-ek, a zdecydowana większość utworów została napisana podczas dwutygodniowej sesji w 2018 r. (początkowo zespół planował wykorzystać kompozycje stworzone przez lata swojego istnienia).  W zasadzie na tym mógłbym zakończyć, ale myślę, iż te dwie osoby, które czasem mnie czytają mogłyby się na mnie obrazić, zatem rozwinę wątek.

To co bardzo podoba mi się na debiucie Grety, to fakt, że Panowie na pewno spróbowali uciec od łatki naśladowników Zeppelinów. Oczywiście, inspirację nadal słychać, zwłaszcza wtedy, gdy Greta puszcza oko do słuchaczy (fragment tekstu Age of a Man – „…lands of ice and snow…” – zdecydowanie nie jest przypadkowy), ale słuchając albumu jako całości nie ma szans by pomylić „Kiszki” ze starszymi kolegami, co w przypadku EP-ek nie było takie pewne. Cieszy mnie też, że muzycy mieli czas, żeby trochę poeksperymentować z brzmieniem i skorzystać z takich dobrodziejstw jak lap steel guitar (chyba jedyne polskie tłumaczenie to elektryczna gitara hawajska, od wcześniejszego nazewnictwa instrumentu) czy efektów, które pozwoliły uzyskać brzmienie sitara (chociaż tutaj rodzi się pytanie – dlaczego zatem nie sitar?).

Jeśli chodzi o same kompozycje, to obok pełnych riffów rockerów, mamy okazję usłyszeć także kawałki bardziej spokojne, nastrojowe. Wśród tych pierwszych, najbardziej w ucho wpadają dwa męczone w radiu do granic wytrzymałości single, czyli When the Curtain Falls oraz Lover, Leaver (Taker, Believer), który – przynajmniej w wersji na Spotify – pojawia się również w krótszej wersji, jako Lover, Leaver. Z piosenek spokojniejszych największe wrażenie zrobił na mnie Watching Over – utwór wolny, ciężki i majestatyczny, automatycznie przywodzący na myśl Planta i spółkę, może głównie za sprawą „oszukanego” sitara. Po przeciwnym biegunie mamy Mountain of the Sun, który instrumentalnie jest z jednej strony leniwy, ale zarazem skoczny, aranżacyjnie zaś bardzo radiowy i taki… „wakacyjny”. Na uwagę zasługuje również otwierający album Age of Man, nie tylko ze względu na cytat z Immigrant Song, ale także z uwagi na ciekawe partie gitary oraz minimalistyczne, ale jednak bardzo budujące klimat całego utworu klawisze. Pozostałe utwory z Anthem of the Peacful Army, choć technicznie świetnie zagrane, niektóre z udanymi riffami i melodiami, jakoś nie potrafią zapaść mi na dłużej w pamięć.

Nie do końca przekonuje mnie też twierdzenie zespołu, by Anthem of the Peacful Army był albumem koncepcyjnym opowiadającym o ekologii, chciwości, nienawiści i złu tego świata, ale być może inaczej niż zespół pojmuję „koncepcyjność” albumów albo nie wsłuchałem się w główne „przesłanie”.

Teoretycznie pełnowymiarowy debiut Grety van Fleet ma wszystko co mieć powinien – młodzieńczą energię, bardzo dobrą produkcję, świetne technicznie wykonawstwo (choć miejscami Josh mniej śpiewa, a bardziej się drze ;) ). Jednak po kilkukrotnym przesłuchaniu Anthem of the Peacful Army cały czas czuję jakiś niedosyt. Być może to nadmuchany balonik o muzycznym objawieniu, które zmieni oblicze muzyki rockowej spowodował, że zwyczajnie oczekiwałem czegoś więcej, efektu „wow”, przełomu? A może chodzi o doskonała debiutancką EP-kę, której teraz ciężko jest dorównać, o przebiciu nie mówiąc? Tak czy inaczej, trzeba pamiętać, że Greta van Fleet to zespół bardzo młody, z ogromnym potencjałem, zatem cała długa kariera jest jeszcze przed nimi. Jest nieźle, może być tylko lepiej. Czekam na więcej oraz na koncert w Polsce, o.

01. Age of Man

02. The Cold Wind

03. When the Curtain Falls

04. Watching Over

05. Lover, Leaver (Taker, Believer)

06. You're the One

07. The New Day

08. Mountain of the Sun

09. Brave New World

10. Anthem

CO-OP - CO-OP

Muzykujące dzieci znanych artystów mają niewątpliwie łatwiej, zarówno pod kątem finansowym, jak i organizacyjnym, bywa też tak, że mają nieograniczony dostęp do znanych znajomych rodzica, a w swej twórczości wprost nawiązują (kopiują?) do dokonań znanej mamy czy znanego taty. Muzykujące dzieci znanych artystów miewają też zdecydowanie trudniej w sytuacji, gdy ich twórczość w założeniu nie ma być zwykłą fanaberią i odcinaniem kuponów od nieswojej sławy. W tym drugim, trudnym wariancie mógł się znaleźć zespół CO-OP pod wodzą Dasha Coopera. Mógł, lecz się nie znalazł, ponieważ debiutancki krążek formacji jest naprawdę świetny, w oderwaniu od całej rodzinnej otoczki, która mogłaby mu towarzyszyć.

Wyjaśnijmy jednak to, co wprawnemu oku wydaje się już dość oczywiste – CO-OP to (obecnie) tercet z Phoenix w Arizonie, który tworzą: wspomniany już Dash Cooper (wokal), Jeremy Tabor (gitara) oraz Justin Swartzentruber (gitara basowa). Tak, Dash jest synem Alice’a Coopera, nazwa zespołu i zarazem tytuł debiutanckiego albumu to zręczna gra słów odnosząca się do kooperacji („co-operation”), ale i do przydomka ojca i syna („Coop”), a na krążku można usłyszeć po jednym utworze z gościnnym udziałem Alice’a i jego sławnego kolegi – Joe Perry’ego, o czym oczywiście obwieszcza spora naklejka umieszczona bezpośrednio na pudełku (dlaczego nie na folii?). Oprócz tego zespół niewątpliwie skorzystał na promowaniu syna w audycji radiowej ojca (swoją drogą, jeśli nigdy nie słyszeliście „Nights with Alice Cooper, to serdecznie polecam!), możliwości supportowania takich zespołów jak Mötley Crüe, Hollywood Vampires czy Kiss oraz na dostaniu się pod skrzydła EMP Label Group, czyli wytwórni Davida Ellefsona z Megadeth. Niemniej muzycznie jest to zdecydowanie samodzielna i doskonale brzmiąca jednostka, czerpiąca inspiracje od najlepszych, ale posiadająca własny wypracowany styl.

Choć muzyka CO-OP swe korzenie czerpie z klasycznego rocka, to jednak słuchając debiutanckiego albumu grupy mamy możliwość zanurzyć się przede wszystkim w brzmieniach stonerowych i grunge’owych, z mnóstwem ciężkich riffów, ale także rytmu i melodii. Dlatego też pierwsze skojarzenia muzyczne to bardziej Soundgarden i Alice in Chains, a nie Alice Cooper czy Aerosmith. Jest też oczywiście dość klasycznie, gdyż zespół proponuje 10 utworów trwających łącznie nieco ponad 48 minut, z czego najkrótszy Overdrive trwa niewiele dłużej niż 3,5 minuty, a najdłuższy Sleep niespełna 7 minut.

Jeśli zastanawiacie się czy wokal Dasha Coopera przypomina brzmieniem bądź techniką śpiew jego taty, to uspokajam, że nic z tych rzeczy. Najdobitniej dowodzi tego utwór Old Scratch, w którym Dash prezentuje swój silny, głęboki i lekko zachrypnięty głos, a uzupełniany jest przez klasycznego Alice’a, doskonale wcielającego się w postać znaną z jego albumów. Swoją drogą bardzo zmyślnym pomysłem było, żeby Cooper Senior zaśpiewał piosenkę razem z Cooperem Juniorem i aby to Dash zdominował cały utwór. Jest to na pewno ciekawsze, niż oddanie pola Alice’owi, gdyż w takim wypadku otrzymalibyśmy po prostu kolejny utwór Alice’a Coopera tyle, że z nowym zespołem wspomagającym. A tak, Old Scratch jest czymś zupełnie innym, świeżym i nowym. Podobnie zresztą jest w Howl, na którym Joe Perry zagrał chyba najcięższe partie gitary od lat.

Niemniej, w mojej ocenie najsilniejszymi momentami krążka są utwory niezawierające gości, a w każdym razie gości specjalnych. Wprawny Czytelnik zauważył bowiem zapewne, że CO-OP jest obecnie tercetem z wakatem na stanowisku perkusisty. Tym samym udział muzyków niebędących formalnie członkami zespołu okazał się niezbędny. Co ciekawe, nie zdecydowano się na różnych perkusistów, we wszystkich dziesięciu kawałkach możemy usłyszeć jednego człowieka, w osobie Marka Savale’a, który notabene jest współkompozytorem 90 % materiału. Jak na ironię wydaje mi się też najsolidniejszym instrumentalistą z całego składu, gra potężnie, ale i finezyjnie, nie tracąc przy tym rytmu, co perkusistom stonerowym jednak się zdarza, zwłaszcza przy dłuższych kompozycjach. Oczywiście nie jest tak, że nie doceniam właściwego składu. Jeremy Tabor świetnie łączy umiejętność grania ciężkich riffów oraz przemyślanych, pełnych pasji i uczucia solówek (choć, gwoli sprawiedliwości, na albumie wspomagają go jeszcze – oprócz Perry’ego – Kolby Peoples oraz Court Stumpf). Z kolei Justin Swartzentruber to bardzo istotny element sekcji rytmicznej, ale jest też kilka utworów, w których może pokazać swój kunszt, jak np. w dynamicznym Overdrive, przebojowym Desert Dreams czy zwłaszcza intrygującym Theme for Ignorance.

Co do samych utworów, to nie znajduję tak naprawdę słabego punktu. Najmniejsze wrażenie robią na mnie wspomniany już Howl, w którym jest zbyt duża ściana dźwięku i trochę za mało melodii oraz Never Whisper the Truth, który trochę za bardzo brzmi jak radiowy przebój z lat ’90. Najciekawiej jest natomiast wtedy, gdy Panowie starają się trochę odejść od tradycyjnego brzmienia. Theme for Ignorance zawiera bardzo ciekawe, niemal orientalne partie gitary i fantastyczny groove, z kolei najdłuższy na krążku Sleep doskonale ukazuje kunszt wszystkich muzyków, ale również kunszt kompozytorski, a to za sprawą wielu zwrotów i przełamań, które sprawiają, że siedem minut upływa w mgnieniu oka. Bardzo przyjemne są także słusznie wybrany na singiel N.O.W. oraz pędzący niczym pociąg Secret Scars.

Jedyne do czego tak naprawdę mogę się przyczepić ma wymiar pozamuzyczny. Chodzi o namiastkę książeczki w postaci spojonych ze sobą trzech kartek z podziękowaniami i listą płac. O ile brak tekstów piosenek jestem w stanie przeżyć, o tyle miejscami rozmyty i nieczytelny tekst wygląda po prostu szpetnie oraz sprawia wrażenie, że oprawa płyty została wykonana po kosztach. Nie umiem przy tym nawet powiedzieć czy to jest błąd drukarski, który trafił się akurat w moim egzemplarzu czy kwestia zastosowanej czcionki. Ot, taki drobny, ale dla mnie jednak istotny mankament.

Miło, gdy dzieci idą w ślady rodziców. Jeszcze milej, gdy potrafią zachować przy tym swoją tożsamość. Dash Cooper zdecydowanie to potrafi, a współpracujący z nim w ramach CO-OP muzycy też nie są zgrają przypadkowych chłopaków. Pozostaje jedynie żałować, że w naszym pięknym kraju praktycznie się o tej płycie nie mówi.

01. N.O.W.

02. Old Scratch (feat. Alice Cooper)

03. Howl (feat. Joe Perry)

04. Desert Dreams

05. Theme for Ignorance

06. Sleep

07. Condemned

08. Secret Scars

09. Never Whisper the Truth

10. Overdrive