Od koncertu Deep Purple w łódzkiej Atlas Arenie minęło już trochę czasu, zatem pisanie relacji mogłoby wydawać się niezasadne. Postanowiłem zatem upiec dwie pieczenie na jednym ogniu, relację z występu poprzedzając recenzją najnowszego wydawnictwa grupy - InFinite.
InFinite
Deep Purple to niewątpliwie zespół, który nie musi już niczego udowadniać. Na scenie muzycznej funkcjonuje od zawsze, położył kamienie milowe na ścieżce muzyki rockowej, miał swoje wzloty i upadki, niemniej jednak od dłuższego już czasu grupa wydaje albumy, bo po prostu chce je wydawać. Przy okazji najnowszego krążka - InFinite - w zestawieniu z trasą nazwaną The Long Goodbye można się jednak poważnie zastanawiać czy nie będzie to pożegnalny album grupy, a jak wiemy - pożegnać wypada się godnie (zawsze przychodzi mi to do głowy, kiedy pomyślę, że do niedawna ostatnim studyjnym albumem Black Sabbath było potworne Forbidden). Sprostać temu zadaniu nie jest jednak łatwo - poprzedzający najnowsze wydawnictwo Now What?! to bardzo solidny krążek.
Natychmiastowe spostrzeżenia, jakie nasunęły mi się przy obcowaniu z płytą były następujące: jest bardziej bluesrockowo... oraz... kombinowali przy wokalach. Pierwsze oczywiście oznacza powrót do korzeni, bardziej klasyczne brzmienie i większe wykorzystanie możliwości klawiszowych Dona Aireya. O drugim zabiegu mogły zadecydować różne aspekty - albo chęć ukrycia dyspozycji wokalnej Iana Gillana, albo przyjęcie nieco bardziej futurystycznej/tajemniczej otoczki kompozycji. W sumie do tej pory nie udało mi się rozstrzygnąć, o co dokładnie chodziło. Z jednej strony, modyfikacja wokali w takich utworach jak Times for Bedlam, The Surprising czy Birds of Prey dodają specyficznego klimatu (przy czym w tym pierwszym wokal bardzo mnie irytuje), poza tym występują też piosenki z naturalnie brzmiącym Gillanem, z drugiej jednak strony większość z nich wypada słabiej w ogólnym rozrachunku.
Cały krążek, choć spójny brzmieniowo, jest dość nierówny. Może nie ma tutaj wyraźnie słabszych kompozycji, ale giną one w zestawieniu z czterema kawałkami, które wyraźnie się wybijają. Mowa o nieco chaotycznym, ale naszpikowanym "momentami" Hip Boots, singlowym All I Got Is You, który choć jest mocno sztampowy (singlowy właśnie ;)), to zawiera wszystkie charakterystyczne zagrania zespołu, a także o dwóch sięgających niemal sześciu minut utworach - wspominanych tajemniczym i monumentalnym The Surprising oraz sunącym ciężko i leniwie onirycznym Birds of Prey. Jeśli InFinite miało powstać, to przede wszystkim dla tych dwóch cudownych utworów. Pozostałe kompozycje dość łatwo popadają w niepamięć, no może poza mocno głupiutkim Johnny's Band, który w wersji studyjnej wyróżnia się, acz na niekorzyść.
Przyjemnie wypadł natomiast cover Roadhouse Blues. Oczywiście nie mógł zabrzmieć szczególnie odkrywczo, ale słychać purpurowe szlify. Zastanawia tylko zdecydowanie się na zamieszczenie na albumie coveru, w sytuacji, gdy zarejestrowano łącznie 14 nowych piosenek (źródło: Don Airey w wywiadzie dla Newsweeka [KLIK]). Z drugiej strony, znając politykę wydawniczą Deep Purple, za jakiś czas ukaże się "InFinite Super Extra Deluxe Edition" zawierająca te dodatkowe utwory i pewnie kilka koncertowych. Czas pokaże.
Cóż, wprawdzie w wywiadzie dla Newsweeka Don Airey przyznał, że tak tytuł albumu, jak i nazwa trasy zostały zaproponowane przez wytwórnię, więc informacje o końcu Deep Purple są zapewne mocno przesadzone, jednak jeśli InFinite to ostatnie studyjne dokonanie grupy, to Panowie nie mają się czego wstydzić (chociaż osobiście wolę bardziej urozmaicone Now What?!).
Łódź - Atlas Arena, 23.05.2017 r.
Przed napisaniem o łódzkim koncercie sięgnąłem pamięcią (i wyszukiwarką Blogspota) do występu grupy w Atlas Arenie z 2015 r. [KLIK]. Po przeczytaniu tamtej relacji doszedłem do wniosku, że mógłbym w zasadzie posłużyć się metodą "kopiuj/wklej" i moje wrażenia w zasadzie zostałyby oddane. Jedyna różnica jest taka, iż do tegorocznego występu Deep Purple podchodziłem z chłodniejszą głową - wszak już ich kiedyś widziałem na żywo, wiem "z czym to się je".
Trasę The Long Goodbye można śmiało nazwać trasą promującą InFinite. Z dwóch powodów. Po pierwsze, zachowano schemat konstrukcyjny setlisty na okoliczność koncertów mających przedstawić materiał z nowej płyty - pojawiły się cztery nowe utwory, które co do zasady zastąpiły kawałki, które debiutowały w 2015 r., podczas trasy Now What?! (tylko dlaczego Vincent Price?). Po drugie, w udzielonym niedawno dla Antyradia wywiadzaie [KLIK] panowie Glover i Paice sami przyznali, że nie planują wybierać się na emeryturę, po prostu mają świadomość, iż kiedyś siłą rzeczy to nastąpi. Niewykluczone zatem, że "długie pożegnanie" potrwa kilka ładnych lat. Innymi słowy - Deep Purple zdecydowali się na ten sam ruch, co grupa Scorpions, jednocześnie nie owijając w bawełnę, w przeciwieństwie do Niemców.
Sam łódzki koncert - i z tego co czytałem, również bliźniaczy występ w Spodku - udowodnił, że zespół jest w dość solidnej formie i potrafi jeszcze zatrząść sceną. Oczywiście, co do instrumentalistów nie miałem większych wątpliwości - wciąż potężna sekcja rytmiczna, wirtuozerskie klawisze, zgrabne gitarowe solówki (choć Morse'a jak zwykle trochę za mało), kunszt objawiający się w bardzo rozbudowanych aranżacjach, wykraczających poza standardowe ramy utworów. Największą niewiadomą był oczywiście Ian Gillan, który swoje w życiu się nakrzyczał i na stare lata już trochę zabrakło sił. Szczęśliwie, przyjęta przez Purpli taktyka "więcej grania - mniej śpiewania" sprawdza się bardzo dobrze i pozwala odetchnąć Ianowi. Przy czym jest ona mądrze realizowana - co do zasady wokalista nie znika ze sceny na kilkanaście minut podczas, gdy zespół uprawia radosny jamming, nie. Gillan pojawia się w niemal każdym utworze, po prostu natężenie śpiewania jest niewielkie. Stopniowe eliminowanie bardziej wymagających wokalnie utworów też wychodzi grupie na dobre (naprawdę, wolę nie usłyszeć Child in Time czy Highway Star - z tego akurat zrezygnowano w trakcie trasy - niż słyszeć ich zarżnięte wersje). Do tego zestawu powinno chyba dołączyć Space Truckin', gdzie Ianowi G. wyraźnie zaczyna brakować sił. W Hush wokalista również potwornie się męczył, ale to akurat może wynikać z umiejscowienia w secie (bis, po wspomnianym Space Truckin' i Smoke on the Water). Pewne jazgotliwe "ozdobniki wokalne" też można by sobie już darować.
Niemniej jednak dość narzekania. Cztery premierowe kompozycje wypadły naprawdę przyzwoicie. Time for Bedlam to bardzo dobry otwieracz - specyficzne intro i rozkręcająca się struktura kawałka to naprawdę piękne wprowadzenie, jedynie nałożone na wokal efekty na żywo troszeczkę męczą. Fantastycznie wypadły natomiast Birds of Prey czy zwłaszcza monumentalny i tajemniczy zarazem The Surprising - to jest współczesne Deep Purple na najwyższym poziomie. Przyznaję, że nawet Johnny's Band okazało się być nieco mniej przaśne, niż w wersji studyjnej. Małym zaskoczeniem może być natomiast brak singla All I Got Is You czy debiutującego jeszcze podczas trasy Now What?! utworu Hip Boots.
Po reakcjach publiczności można dojść do wniosku, że najwspanialszymi utworami wieczoru były Perfect Strangers oraz Smoke on the Water (jak jeszcze weźmiemy pod uwagę, że niemała część publiczności po tym drugim szlagierze zaczęła opuszczać Arenę... ;)) i choć bardzo entuzjastyczne przyjęcie tych kawałków absolutnie nie dziwi, to dla mnie najwspanialszymi momentami wieczoru były zdecydowanie Strange Kind of Woman, The Surprising oraz Lazy. To co działo się instrumentalnie w tych rozbudowanych kompozycjach jest nieopisywalne słowami, prawdziwa magia. Bardzo przyjemnie i rozrywkowo wypadł także kawałek Hell to Pay z Now What?! Chwyt z dośpiewującymi chórki Gloverem i Morsem jest prawdziwie uroczy.
Niemniej jednak mistrz ceremonii był tylko jeden i tu chyba publiczność była zgodna - Don Airey. Prawdziwy wirtuoz, pewnie nieco przesadzę, ale momentami odnosiłem wrażenie, że gdyby na scenie był tylko klawiszowiec i jego instrumentarium, to i tak wyszedłbym z tego występu uszczęśliwiony. Airey nie tylko brylował we wszystkich zagranych, ale jeszcze postawił kropkę nad "i" podczas swojej solówki. Oczywiście, mam świadomość, że zawsze w Polsce gra Chopina i że zawsze to solo wygląda podobnie, ale i tak chwyta mocno za serce. Połączenie kosmicznych dźwięków z muzyką klasyczną było naprawdę imponujące, a wisienka na torcie w postaci Szła dzieweczka do laseczka - z rozśpiewaną publicznością - fantastycznie zaskakująca (Don mógłby szepnąć słówko pewnemu gitarzyście na "B" i na "M" z zespołu na "Q", który NIGDY nie uraczył polskich widzów narodowym akcentem w solówce).
Tytułem podsumowania: jeśli jednak występy w Łodzi i Katowicach miałyby się okazać ostatnimi koncertami Deep Purple w Polsce, to myślę, że śmiało możemy powiedzieć - choć oczywiście występ miał swoje mankamenty, pewnie też lekką wtórność w postaci setlisty Greatest Hits + kilka nowości - zespół pożegnał się godnie z polską publicznością, która na pewno będzie miała co wspominać.
Setlista:
Time for Bedlam
Fireball
Bloodsucker
Strange Kind of Woman
Johnny's Band
Morse's Guitar Solo
Uncommon Man
The Surprising
Lazy
Birds of Prey
Hell to Pay
Don Airey's Keyboard Solo
Perfect Strangers
Space Truckin'
Smoke on the Water
---------------------------
Green Onions/Hush
Glover's Bass Solo
Black Night
Skład:
- Ian Gillan - wokal
- Ian Paice - perkusja
- Danny Roger Grover Glover - gitara basowa
- Steve Morse - gitara
- Don Airey - instrumenty klawiszowe
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz