Imaginos – reunion, którego nie było

Od Blue Öyster Cult do Two Öyster Cult

W branży muzycznej nie ma lepszego czynnika motywującego do działania, jak świetne wyniki sprzedaży najnowszego albumu. Niemniej jednak czasami niespodziewany sukces może stać się przekleństwem. Blue Öyster Cult zetknął się z taką sytuacją, kiedy to w 1981 r. ukazał się ich ósmy krążek, wyprodukowany przez słynnego Martina Bircha – Fire of the Unknown Origin. Album nie tylko pokrył się złotem, wędrując do pierwszej trzydziestki Billboard 200 oraz UK Album Chart, ale zawierał również pierwszy od (Don’t Fear) The Reaper prawdziwy przebój grupy - Burnin’ for You (numer 1 w notowaniu Billboard’s Album Rock Tracks). W dodatku utwór Veteran of the Psychic Wars wykorzystano w filmie animowanym Heavy Metal (choć, jak na ironię, kawałek ten nie należał do piosenek napisanych z myślą o animacji).

Niestety, powyższa dobra passa zamiast dać zespołowi kolejny zastrzyk energii do dalszego działania, skumulowała jedynie piętrzący się od lat stres oraz napięcia między członkami grupy. Presja, by następny album stał się co najmniej takim samym sukcesem marketingowym również nie pomagała. Ostatecznie, w sierpniu 1981 r., Albert Bouchard – perkusista i zarazem współautor wielu kompozycji zespołu, w znacznej mierze odpowiedzialny za jego brzmienie – został zwolniony za „niestabilne zachowanie”. Faktem jest, iż Albert zaczął spóźniać się na niemal każdy koncert, w związku z czym w pierwszych kilku utworach zastępował go techniczny Rick Downey. Innym faktem jest, że odkąd muzycy podjęli decyzję, by Downey przejął obowiązki na stałe, forma zespołu zaczęła lecieć na łeb na szyję.

Kolejny album BÖC - The Revölution by Night z 1983 r. – poza radiowym hitem Shooting Shark oraz naszpikowanym wątkami sci – fi Take Me Away, stanowił w zasadzie nieciekawą pop rockową mieszaninę, choć trzeba przyznać, że tu i ówdzie słychać było dawne brzmienie zespołu. W lutym 1985 r. doszło do rozdrapania starych ran, gdy muzycy po odejściu Ricka Downeya zaprosili Alberta Boucharda do wzięcia udziału w trasie koncertowej po Kalifornii. Albert myślał, że wraca na dobre, z kolei Eric Bloom i spółka chcieli jedynie dać sobie trochę czasu do znalezienia następcy Downeya. O wydanym w 1985 r. Club Ninja wystarczy powiedzieć tylko tyle, że jedyny godny uwagi utwór – Dancin’ in the Ruins – został w całości napisany przez zewnętrznych twórców. Ponadto w trakcie sesji nagraniowych zespół opuścił klawiszowiec Allen Lanier (niezadowolony z artystycznej jakości tworzonej muzyki oraz obecności Tommy’ego Zvonchecka jako swojego z/następcy), natomiast tuż po tournée w  Niemczech dołączył do niego basista Joe Bouchard, chcący spędzić więcej czasu z rodziną, ale także poszukujący możliwości grania innych gatunków muzycznych. BÖC utracili także jakiekolwiek wsparcie ze strony wytwórni Columbia Records. W rezultacie, jak to stwierdził Eric Bloom: „latem 1986 r. zespół [w składzie: Bloom, Buck Dharma, Zvoncheck, Jon Rogers i Jimmy Willcox] pół-oficjalnie rozpadł się”.

Niespodziewaną szansą na odbudowanie relacji w zespole i swoisty powrót do korzeni mógł być projekt, który chodził po głowie menadżera Sandy’ego Pearlmana od przynajmniej kilkunastu lat… projekt o nazwie Imaginos.

The Soft Doctrines of Imaginos

Imaginos (w pierwotnej wersji “Immaginos”) poprzedza powstanie Blue Öyster Cult, jako koncept zrodzony w głowie studenta antropologii oraz socjologii Sandy’ego Pearlmana. Pearlman w połowie lat ’60. napisał serię wierszy oraz scenariuszy zatytułowaną The Soft Doctrines of Immaginos, historię opisującą genezę dwóch wojen światowych, łączącą w swej treści wątki kulturowe, których Sandy uczył się na studiach, z elementami science fiction oraz literatury gotyckiej.

Mniej więcej w tym samym czasie, w 1967 r., Pearlman został menadżerem oraz producentem grupy Soft White Underbelly. Wielkim marzeniem Sandy’ego, obok tego, by grupa została amerykańską odpowiedzią na Black Sabbath (nie wyszło, ale to w sumie dobrze), było zarejestrowanie przez zespół muzyki do stworzonej przez niego historii. W tym wczesnym okresie – poza zmianą przez Pearlmana nazwy kapeli na Blue Öyster Cult, co również zaczerpnięto z historii Imaginos – grupa zarejestrowała dwa utwory nawiązujące do poezji producenta. Były nimi Gil Blanco County (demo dla Elektra Records nagrane pod nazwą Stalk-Forrest Group) oraz nigdy nieopublikowany kawałek Bucka Dharmy Port Jefferson.

Chociaż w początkowych latach zespół dość ochoczo sięgał po twórczość Pearlmana celem przerobienia jego wierszy na piosenki, a promocyjne kopie pierwszego krążka grupy zawierały wkładkę, wedle której utwór Redeemed stanowił „skróconą wersję ścieżki, która ukaże się na czwartym albumie, operze zatytułowanej The Soft Doctrines of the Imaginos”, to jednak  muzycy oponowali nagrywaniu albumu koncepcyjnego. Mimo to, Albert Bouchard rozpoczął prace nad muzyką do Imaginos, czego owocem do 1974 r. były Astronomy, The Subhuman (oba ukazały się na krążku Secret Treaties) oraz Imaginos.

Podczas sesji do Agents of Fortune (1976 r.) nagrano demo utworu Imaginos, z kolei przy nagrywaniu Spectres (1977 r.) Joe Bouchard zarejestrował demo In The Presence Of Another World (kawałek był próbowany przez cały zespół jako kandydat na album Mirrors z 1979 r.), zaś Albert Bouchard nagrał Del Rio's Song, I Am the One You Warned Me of, The Siege and Investiture of Baron von Frankenstein's Castle at Weisseria oraz The Girl That Love Made Blind. Jednak nawet wtedy, przy tak bogatej kolekcji utworów, zespół nie zdecydował się na zrealizowanie konceptu.

Albert Bouchard kontynuował rejestrowanie dem na poczet potencjalnego albumu i w okresie Cultösaurus Erectus (1980 r.) bardzo chciał, by zespół przystąpił do realizacji projektu. Plany te pokrzyżowało wyrzucenie go z grupy…

Solowy album Alberta Boucharda

Tuż po opuszczeniu zespołu, Albert Bouchard i Sandy Pearlman rozpoczęli prace zmierzające do wydania Imaginos. Początkowe plany obejmowały wydanie trzech podwójnych albumów. Kiedy w 1981 r. Pearlman zwrócił się do CBS ze stosownym zapytaniem, wytwórnia początkowo dała zielone światło.

W związku z tym Albert zabrał się do pracy i już w 1982 r. miał gotowe podstawowe ścieżki. Bouchard nie tylko zaśpiewał we wszystkich utworach, ale także zagrał na perkusji oraz gitarze. W pracy towarzyszyli mu Tommy Morrongiello (Ian Hunter Band, gitara i aranżacje), Jack Rigg (David Johansen Band, gitara), Phil Grande (muzyk sesyjny, gitara), Tommy Mandel (Ian Hunter Band, instrumenty klawiszowe), Kenny Aaronson (gitara basowa), Thommy Price (Scandal, perkusja) oraz mnóstwo gościnnych muzyków i wokalistów, wśród których znaleźli się Robby Krieger czy Helen Wheels. Wśród zaproszonych współpracowników nie zabrakło również członków oryginalnego składu BÖC – Joe Boucharda, Allena Laniera oraz Bucka Dharmy. Zarejestrowane w tamtym czasie partie J. Boucharda i Laniera stanowią ich jedyny wkład w końcowy album wydany w 1988 r.

Niestety, początkowy entuzjazm wytwórni został zgaszony po usłyszeniu efektów prac Boucharda i Pearlmana. Columbia Records skarżyła się przede wszystkim na wokalne umiejętności Alberta (na podstawie taśm demo z sesji do Imaginos, które wyciekły do Internetu – skargi nie były pozbawione podstaw), w związku z czym kolejne półtora roku spędzono na dokonywaniu poprawek mikserskich oraz wypróbowywaniu sesyjnych wokalistów. Po przesłuchaniu w 1984 r. ostatecznego rezultatu – trzynastu, trwających około 90 minut utworów – wytwórnia zdecydowała się odłożyć projekt na półkę, oficjalnie ze względu na wokal Alberta Boucharda oraz brak perspektyw komercyjnych.

Reunion, którego nie było

Temat Imaginos został ponownie podjęty w 1986 r. kiedy – nazywany przez złośliwych – „Two Öyster Cult” zawiesił swoją działalność. Albert Bouchard, który liczył na zebranie oryginalnego składu do nagrania albumu, a następnie zorganizowania trasy koncertowej, kontaktował się ze wszystkimi muzykami. Niestety, kiedy wreszcie udało mu się namówić do wzięcia udziału w projekcie swojego brata – ostatniego z oryginalnej piątki, który się wahał – Blue Öyster Cult został zreformowany w składzie: Bloom, Dharma, Lanier, Jon Rogers i Ron Riddle. Kiedy Albert zorientował się, iż nie ma najmniejszych szans na jego powrót do zespołu, ostatecznie porzucił prace nad Imaginos.

Jednak mniej więcej w tym samym czasie Sandy Pearlman ponownie zaproponował Columbia Records wydanie albumu, aczkolwiek tym razem jako kolejnego krążka Blue Öyster Cult. Wytwórnia przystała na ten pomysł i zagwarantowała producentowi niewielki budżet na dokonanie wszelkich niezbędnych nakładek oraz dogranie wokali Erica Blooma i Bucka Dharmy. Po odzyskaniu oryginalnych taśm od Alberta, Pearlman oraz  Paul Mandl i Steve Brown zajęli się oczyszczaniem, remiksowaniem taśm, a także ponownym aranżowaniem utworów. Do współpracy zaproszono całą kawalkadę muzyków sesyjnych, wśród nich Joe Satrianiego (dzięki pracy przy Imaginos gitarzysta sfinansował produkcję swojego drugiego solowego albumu – Surfing with the Alien) oraz Marca Biedermanna. Na początku 1987 r. Dharma zarejestrował wokale oraz część partii gitarowych, zaś Tommy Zvoncheck – wtedy nadal członek zespołu – zarejestrował na nowo większość klawiszy. Z kolei w 1988 r. nagrano wokale Erica Blooma. Tak późny udział obu muzyków Dharma tłumaczył w następujący sposób: „To było nasze pożegnanie. To było coś na co zgodziliśmy się z Erickiem ze względu na rodzaj szacunku, jakim darzyliśmy Sandy’ego i jego starania, które włożył w realizację Imaginos”.

Końcowy projekt ukazał się w lipcu 1988 r. Został okrojony do niespełna 60 minut, usunięto z niego dwa utwory, pozostałe pozbawiono pierwotnej chronologii, co zostało uzasadnione w adnotacjach do albumu tym, że: „historia ta to mit, w którym wszystko dzieje się w tym samym czasie”. Jako twórców wymieniono oryginalnych członków zespołu, jedenastu muzyków sesyjnych (gitarzystów, klawiszowców, wokalistów, perkusistów i basistów) oraz siedmiu gitarzystów określonych mianem „Gitarowej Orkiestry Stanu Imaginos”. Część osób biorących udział w sesjach pozostało w ogóle niewymienionych, innym przypisano niewłaściwe role.

W związku z powyższym uznawanie Imaginos za album oryginalnego Blue Öyster Cult stanowi pewne nadużycie. Udział Joe Boucharda i Allena Laniera był znikomy, Marc Biedermann twierdzi natomiast, że zagrał „na tym albumie więcej gitary prowadzącej niż Buck Dharma”. Pozostawienie muzyka sesyjnego Joeya Cerisano na głównym wokalu w The Siege and Investiture of Baron von Frankenstein's Castle at Weisseria też należy uznać za co najmniej niezrozumiałą decyzję. Komercyjnie album również okazał się porażką. Zespół – bez Joe i Alberta Bouchardów – wprawdzie wyruszył w trasę koncertową, niemniej zagranie trzech utworów z nowego krążka, w tym potworną, brzmiącą jak skrzyżowanie Eye of the Tiger z dowolnym przebojem Davida Hasselhoffa nową wersję Astronomy, trudno uznać za jakąś wielką promocję. Wytwórnia ze swojej strony nie uczyniła nic, by wesprzeć sprzedaż płyty.

W rezultacie BÖC stracili zainteresowanie ze strony Columbii i następny studyjny album z premierowym materiałem wydali – po kolejnych roszadach składu – dekadę później, w 1998 r. Natomiast prawdziwy reunion grupy miał miejsce dopiero 5 listopada 2012 r. w Nowym Jorku, podczas koncertu z okazji 40-lecia zespołu. Albert Bouchard dołączył do aktualnej inkarnacji Blue Öyster Cult wykonując utwór Death Valley Nights (premiera na żywo), Allen Lanier, od 2007 r. przebywający na muzycznej emeryturze, wykonał In Thee, zaś cała piątka pod koniec zagrała razem cztery utwory (O.D.'d on Life Itself, Career of Evil, The Red and the Black oraz oczywiście (Don’t Fear) The Reaper). Niestety, szanse na wspólny album lub pełnowymiarową trasę zostały zaprzepaszczone 14 sierpnia 2013 r., wraz ze śmiercią Allena Laniera, który zmarł w wyniku powikłań związanych z przewlekłą obstrukcyjną chorobą płuc.

***

Suplement

Imaginos wg Alberta Boucharda:

1. I Am the One You Warned Me Of (5:10)

2. Imaginos (5:57)

3. Gil Blanco County (5:07)

4. Del Rio's Song (5:42)

5. Blue Öyster Cult (7:14)

6. Les Invisibles (5:19)

7. The Girl That Love Made Blind (6:08)

8. The Siege and Investiture of Baron Von Frankenstein's Castle at Weisseria (5:36)

9. In The Presence of Another World (6:07)

10. Blue Öyster Cult (reprise) (3:48)

11. Astronomy 1984 (6:52)

12. Magna of Illusion (5:54)

13. Magna of Illusion Chorale (1:33)

Zespół:

Albert Bouchard – wokal, perkusja, gitara

Tommy Moringiello – gitara

Jack Rigg – gitara

Tommy Mandel – instrumenty klawiszowe

plus:

Jon Rogers – dodatkowy główny wokal (I Am The One You Warned Me Of)

Robby Krieger – gitara prowadząca w Blue Öyster Cult i Magna of Illusion

Phil Grande – gitara

Kenny Aaronson – gitara basowa

Thommy Price – perkusja

chórki:

Jeff Kawalik, Corky Stasiak, Helen Wheels, Glen Bell, Peggy Atkins, Casper McCloud

Imaginos wg Blue Öyster Cult:

1. I Am the One You Warned Me Of (5:04)

2. Les Invisibles (5:33)

3. In The Presence of Another World (6:26)

4. Del Rio's Song (5:31)

5. The Siege and Investiture of Baron Von Frankenstein's Castle at Weisseria (6:43)

6. Astronomy (6:47)

7. Magna of Illusion (5:53)

8. Blue Öyster Cult (7:18)

9. Imaginos (5:46)

Zespół:

Eric Bloom – główny wokal w I Am the One You Warned Me Of, In The Presence of Another World i Del Rio's Song

Albert Bouchard – gitara, instrumenty perkusyjne, główny wokal w Blue Öyster Cult

Joe Bouchard – instrumenty klawiszowe, chórki

Allen Lanier – instrumenty klawiszowe

Donald “Buck Dharma” Roeser – gitary, główny wokal w Les Invisibles, Astronomy, Magna of Illusion i Blue Öyster Cult

plus:

Tommy Morrongiello, Jack Rigg, Phil Grande – gitary

Tommy Zvoncheck – instrumenty klawiszowe

Kenny Aaronson – gitara basowa

Thommy Price – perkusja

Joey Cerisano – główny wokal w The Siege and Investiture of Baron Von Frankenstein's Castle at Weisseria

Jon Rogers – główny wokal w I Am the One You Warned Me Of i Imaginos

Jack Secret – dodatkowe wokale

Shocking U – chórki w In The Presence of Another World

Gitarowa Orkiestra stanu Imaginos:

Marc Biedermann (gitara prowadząca w I Am the One You Warned Me Of)

Kevin Carlson

Robby Krieger (gitara prowadząca w Magna of Illusion i Blue Öyster Cult)

Tommy Morrongiello

Aldo Nova

Jack Rigg

Joe Satriani (gitara prowadząca w The Siege and Investiture of Baron Von Frankenstein's Castle at Weisseria)